कविता : खण्डहरबाट एउटा आवाज

 - मातृका पोखरेल

[ आफ्नो मातृभूमिको रक्षाका लागि सङ्घर्षशील प्यालेस्टाइनीहरूमा समर्पित ]

म प्यालेस्टाइन !

माथि आकाश हेर्छु

यसको नीलो रङ्गमा रमाउने अधिकार खोज्छु

अनगिन्ती तारापिण्डहरूसँग हराउने सपना देख्छु

म आफ्नै देशमा अपरिचित र असहाय

हो, म प्यालेस्टाइन !

मेरै घरमा बसेर

मलाई बन्दुक ताक्नेहरू

मेरो सपनामा खुवै आउँछन्

त्यो घरको ढुङ्गा

त्यो आँगनको माटो

त्यो झ्यालबाट देखिने दृश्य

त्यो आमाको स्वर

एकाएक हराए

अब म सँग

गुमेको सभ्यताको एउटा कथा बाँकी छ ।

ती खण्डहर सडकहरू

एकैचोटि समाप्त भएका ती बैठक कोठाहरू

ती भत्किएका गेटहरू

ती जलेका पलङ र कुर्सीहरु

आफ्नो सभ्यता खण्डहर भएको दृश्य हेर्न विवश

मानौं म एक पर्यटक हुँ

यो शहरमा बाँचेका मानिसहरू कसैसँग गुनासो गर्दैनन्

अचेल हाम्रो आँखाबाट आँसु बग्दैन

धुवाँको ज्वाला निस्कन्छ ।

म फेरि हेर्छु -

त्यहीँ नेर थियो मेरो एउटा घर

मारिनु भन्दा अघि

त्यही छेउमा थिइन मेरी आमा

त्यहीँ खेलिरहेका थिए मेरा बच्चाहरू

सम्झनास्वरूप यतिबेला मेरो हातमा

मेरो छोराको छुटेको एउटा जुत्ता छ

उसको जलेको किताब छ म सँग

मेरो हातमा छ उसको टिफिन बट्टा

र आमाको मजेत्रो ।

प्रत्येक विपना

मृत्युको ध्वनी बजाउँदै वस्तीमा आउँछ

त्रासद बमको गन्धले वस्ती ढाकिन्छ

फेरि रात पर्छ

तर निद्रा आउँदैन

किनभने सपनामा पनि

ऊ मलाई बन्दुक ताकिरहेको हुन्छ

विपनाजस्तै त्यहाँ पनि मृत्यु आउँछ

सपनामा पनि युद्ध छ

सपनामा पनि चित्कार छ

सपना भनेको

मेरो परिभाषामा अर्को रणभूमि हो

जहाँ चित्कारको प्रतिध्वनि

आकाशले पनि सम्हाल्न सक्दैन

मसँग अब

सभ्यताको एउटा कथा छ

त्यो कथा जलेको धुवाँभित्र कैद भएको

एउटा इतिहास हो ।

म बारम्बार नयाँ बिहान खोज्छु

मेरो छोराको जुत्तामा

अझै पनि माटोको गन्ध आउँछ

त्यो माटो जसले हजारौं बसन्त देखेको थियो

त्यो माटो जुन मेरो र मेरो हो

किनभने म प्यालेस्टाइन हुँ

म कदापि हार मान्दिनँ

प्रतिरोध नै मेरो अस्तित्व हो ।

०००