कविता : भोलिको तस्बिर

- मातृका पोखरेल 

भित्तामा सबै तस्वीरहरु छन्

मार्क्स छन्

बुद्ध छन्

गान्धी छन्

र, छन् तस्वीरहरु

गाउँमा एक्लो जीवन बाँचिरहेका

बाबुआमाहरुका

तस्वीरमुनिको सोकेसमा

ड्युटीफ्रीका ब्ल्याकलेबलहरु छन्

चाँदीका रिकापीहरु

र लन्डनबाट आयातित

ग्लासका सिम्बोलहरु

सहरको घरमा ।

प्रत्येक साँझ केही मान्छेहरु

धमिलो विवेक बोकेर

रक्सी र चिकेनरोस्टसँगै

एकपटक सबै तस्वीरहरु हेर्छन्

फेरि हेर्छन् बाबुआमाको तस्वीर

र, टोलाउँछन् एकछिन,

तस्वीरमा कुनै बास्ना छैन

पढ्न पठाउन गुन्द्रुक हालेको हातको,

मकै सामलको रङ्ग हुँदैन त्यहाँ

बर्षौं भइसक्यो

झुन्डिरहेको छ तस्वीर

रङ्गहीन तस्वीर

सहरको भित्तामा ।

बाबुको पालामा

नजिकै खटियामा खोकिरहेका हुन्थे हजुरबा

तर भित्तामा हुँदैनथ्यो उनको तस्वीर,

यतिबेला बाबु

आधारातको निरवतालाई चिर्दै

सुकेनास खोकिरहेका छन् गाउँमा

र प्रत्येक कुकुरको भुकाइसँगै

आमा त्रासलाई पोल्टामा हालेर

अँध्यारोलाई अँगालो मारिरहेकी छन्,

तर दशकौँअघिको

उनीहरुको तस्वीर

सहरको एउटा भित्तामा

सहरसँगै सुरक्षित छ

उता गाउँसँगै असुरक्षित छन्

बाबु आमाहरु,

म यतिबेला सोचिरहेछु नयाँ भोलि

हाम्रा सन्तानको पालामा

हामी त पक्कै हुँदैनौँ खटियामा

तर टाँगिन्छौँ कि टाँगिदैनौँ

तस्वीर बनेर भित्तामा

भोलि के होला ?

हिजो मान्छेलाई प्रेम गर्थे मान्छेहरु

अहिले सहरमा

तस्वीरलाई प्रेम गर्छन् मान्छेहरु

हाम्रा सन्तानको पालामा

भोलि के होला ?

■

दोभान त्रैमासिक, २०६३ साउन