कविता : नयाँ वर्ष - २०६१

- मातृका पोखरेल 

पोहोर

हिल्याउँदै गरेको खेतमा

भगुवा थारूले सुन्यो गणतन्त्र

र, अचम्म मानेर

गम्छाले पुछ्यो पसिना

पोहोर

जङ्गलमै घाँस दाउरा जाँदा

चिम्से खत्रीले सुन्यो लोकतन्त्र

र, मनमनै पाल्यो

नयाँ चाहना

पोहोर

धेरै कुरा भएन

तर केही भयो

देश !

नयाँ चेतना जन्माउने

प्रसव पीडाले

छट्पटाइरह्यो निरन्तर

हामीले गाइरह्यौँ सडकमा

ताज आतङ्कका गीतहरु ।

पोहोर

एक मरुभूमि सिउँदोहरु उजाडिए

र, एक पहाड

पोतेहरुको दाहसंस्कार गरिए

पोहोर

हामी मरेका संवेदनाहरुको

मलामी बन्यौँ

टेलिभिजनको पर्दामा

ज्यूँदा मान्छेहरुको पिरामिडमाथि चढेर

हाँकिरह्यो अमेरिकाले

मानवअधिकारको रथ

पोहोर

बस्तीबाट बगिरहे

चेतनाहरु सडकमा

स्वजनसँगका वियोगले

वर्षैभरि

चिसा भए मनहरु

सडकबाटै नियाल्यौँ हामीले

सपनाका झुल्काहरु

पोहोर

पुर्खाले झैँ

हामीले पनि उठाइरह्यौँ मुठ्ठीहरु

नयाँ जङ्गबहादुरको विरुद्धमा ।

धेरैधेरै वर्ष भयो सोचेको

नयाँ वर्ष नयाँ भएर आए हुन्थ्यो

हामीले धेरै उठाइसक्यौँ

आस्थाका सगरमाथाहरु

नयाँ वर्ष

विश्वास भएर आए हुन्थ्यो ।

■

रातो थुँगा - १४, २०६१ वैशाख