- मातृका पोखरेल
मध्यरातमा उठेर त्यो तस्वीर फेरि हेरे डि.आइ.जी. माधव सिंहले । तस्वीरमा त्यो केटो घुरेर हेरिरहेको छ उनलाई । जगबाट उठाएर पानी खाए । श्रीमती अर्कातिर फर्किएर सुतिरहेकी थिइन् । उनलाई अस्तिदेखि निद्रा परेको छैन । श्रीमती मस्तसित निदाएको देख्दा उनलाई भित्रभित्रै रिस उठ्यो । एकमनले उनलाई आज इनिस्पेक्टर दयारामसँग पनि रिस उठ्यो । दयारामले केही महिना अगाडि होटल पर्वतमा भएको सेमिनारको एउटा तस्वीरमा देखिएको एकजना अपरिचित युवकको बारेमा अस्तिमात्र सोधेको थियो ।
यो केटो को हो साब ? इनिस्पेक्टर दयारामले तस्वीरमा औंल्याउदै साधारण ढङ्गले सोधेको थियो ।
कुन केटो ? तस्वीर तान्दै डि.आइ.जी. माधव सिंहले गौर गरेर त्यो केटोलाई हेरे ।
मैलो धैलो, कालो वर्णको, होचो कदको करिव २०–२५ वर्षको एउटा युवक भित्तामा उभिएर डि.आइ.जी माधव सिंहतर्फ फर्केर हेरिरहेको थियो ।
त्यसपछि तुरून्त डि.आइ.जी. माधव सिंहको अनुहारमा त्रासको छायाँ देखा प¥यो । उनी बोल्दा पनि हड्बढाउन थाले । प्रहरी केन्द्रीय कार्यालयको वातारणमा एक प्रकारको सन्नाटा छायो । प्रहरी अधिकारीहरूका कोठाहरूमा गाईंगुँई र खासखुस चल्न थाल्यो ।
केही समयपछि उच्च अधिकृतहरूको एउटा बैठक बोलाइयो । बैठकले तस्वीरमा देखा परेको एकजना युवकको बारेमा विभिन्न कोण–प्रतिकोणबाट अध्ययन ग¥यो ।
होटल पर्वतबाट तस्वीरमा देखा परेको शङ्कास्पद युवकलाई तुरून्त गिरÇतार गरेर ल्याउने । एउटा कमाण्डो ग्रुपलाई तत्काल आदेश दिइयो ।
केही समय लगत्तै होटल पर्वतका सञ्चालकहरूसहित सम्पूर्ण कामदारहरूलाई चार–पाँचवटा भ्यानमा गिरफ्तार गरेर ल्याइयो ।
सबै प्रहरीहरूका हातमा त्यही तस्वीरका प्रतिहरू थिए । उनीहरू तस्वीर हेर्दै गिरफ्तार गरिएका मानिसहरूको अनुहार नियाल्न थाले ।
तस्वीरमा भएको युवक समूहभित्र कतै देखिएन । त्यसले गर्दा स्थिति झनै भयावह भयो ।
तस्वीरमा देखा परेको युवकतिर औंल्याउदै प्रहरी अधिकारीहरूले सञ्चालकहरूसँग सोधे – को हो यो केटो ?
सञ्चालकहरू पनि अल्मलिएँ ।
एकछिन पछि एकजना कामदारले भन्यो – "यसलाई विना पारिश्रमिक खान मात्र दिने गरेर पाँच दिन काम लगाइएको थियो । त्यसपछि उसलाई जागिरबाट निकालियो ।"
"तलब नदिइकन राखिएको मानिसलाई किन निकालियो ?" सञ्चालकतिर फर्केर प्रहरी इनिस्पेक्टरले कडापूर्वक प्रतिप्रश्न गर्यो ।
सञ्चालकहरू फेरि अकमकिए ।
त्यसैबेला अनुहारभरि सौन्दर्य प्रशाधनका सामग्री लगाएर भड्किलो पहिरनमा सजिएकी एउटी नवयौवनाले उत्तर दिई त्यहाँका हामी सबै कामदारहरू तलबविहिन छौं । अफिसले हामीलाई खाना मात्रमा काम लगाएको छ ।
त्यसको घर कहाँ हो ? सञ्चालकलाई एस.पी.ले फेरि सोध्यो ।
ए ! त्यसको घर कहाँ हो भन् ! एकजना कामदारतिर फर्किएर सञ्चालक घु¥यो ।
घर त पश्चिमतिर भन्थ्यो तर उसको पुरै ठेगाना चाहिँ थाहा छैन । एउटा दुब्लो दुब्लो कामदारले जवाफ फर्कायो ।
पश्चिम भनेको रोल्पा, रूकुम ! एस.पी.ले कामदारलाई खेर्यो ।
थाहा छैन । कामदार लच्कियो ।
यी सबै माओवादी जस्ता छन् । एस.पी.ले डि.एस.पी.तिर हेरेर फुसफुसायो ।
यस्तै हुन्छन् साब ! माओवादी ! डि.एस.पी.ले मुखमा झुण्डिरहेकै जवाफ फर्कायो ।
यिनीहरूलाई कुनै थानातिर लगेर कोच्ने कि के निर्णय लिने साब ! भावी योजनाको बारेमा डि.एस.पी.ले एस.पी.सँग आदेश माग्यो ।
यी सबैलाई प्रत्येक दिनको तारिख तोक्ने । झटपट फैसला सुनाए एस.पी.ले ।
कहिलेसम्म सर ! सञ्चालकहरूले निचोरिएको निबुवाझैं मुख लगाएर सोधे ।
तस्वीरमा देखिएको केटो नभेटिञ्युजेलसम्म । नवयौवनातिर हेर्दै डि.एस.पी.ले हतारहतारमा निर्णय सुनायो ।
दैनिक हाजिर हुने पूर्जी सहित होटेल पर्वतका सञ्चालक र कामदारहरूलाई अर्को मौखिक आदेश दिइयो ।
अबदेखि जागिर खान आउने सबैको नागरिकताको प्रमाणपत्र राख्ने ।
हुन्छ हजुर ! सञ्चालकहरूले एक स्वरले समर्थन जनाए ।
सबैको ठेगाना लिने ।
हुन्छ हजुर ।
सबैको तस्वीर राख्ने ।
हुन्छ हजुर ।
तस्वीरमा देखिएको मान्छे फेला परेमा तुरून्त यहाँ बुझाउने ।
हुन्छ हजुर ।
आदेश र समर्थनको प्रश्नोत्तर सकिएपछि अधिकारीहरूको पुनः बैठक बस्यो ।
त्यो मान्छे शङ्कास्पद छ । बैठकले ठोस र गम्भीर निष्कर्ष निकाल्यो ।
बैठकको निष्कर्षपछि डि.आइ.जी.माधव सिंहको सुरक्षामा प्रहरीबलको थप व्यवस्था भयो । देशभर रहेका मातहतका कार्यालयहरूमा तस्वीरका प्रतिहरू पठाइए । सबै सुरक्षा निकायहरूलाई कालो वर्णको युवक देखा परेमा विशेष निगरानी राख्ने आदेश दिइयो ।
काठमाडौं नाकाबाट बाहिर जाने सवारी साधनहरूलाई पनि कालो वर्णको युवा देखिएमा सुरक्षा निकायहरूलाई जानकारी गराउने आदेश दिइयो ।
देशभर रहेका प्रहरी थाना र चौकीहरूले त्यो खतरानाक युवकका बारेमा खोजी अभियान संचालन गरे ।
बसमा आउनेजाने सबै कालो वर्णका युवकहरूलाई विशेष निगरानी राख्ने । हेडक्वाटरले मातहतका चेक पोष्टहरूलाई जरूरी परिपत्र जारी ग¥यो ।
हिजैदेखि काठमाडौंबाट बाहिर जाने र आउने बसहरूमा शङ्कास्पद कालो वर्णका युवकहरूप्रति ठूलो निगरानी राखियो ।
प्रहरी खोरहरूमा हिजोदेखि कालो वर्णका मानिसहरूको सङ्ख्यामा उल्लेखनीय बृद्धि भयो । सबै मानिसहरू अचम्म मानिरहेका थिए । अन्य कारणले थुनामा रहेका मानिसहरू पनि खोरमा काला मानिसहरूको अत्याधिक उपस्थितिका कारण आश्चर्यचकित भइरहेको थिए । तर आज साँझसम्मको रेकर्डमा तस्वीरमा देखा परेको युवक कतै पनि फेला परेन ।
डि.आइ.जी. माधव सिंहलाई आज पनि निद्रा पटक्कै परेन र ओछ्यानबाट सिरक फ्याँकेर उठे । घडी हेरे, रातको दुई बजेको छ र उज्यालो हुन अझै धेरै बाँकी छ । तीन दिन देखि उनले आफूलाई कैदीजस्तो महसूस गरिरहेका छन् । बरू कैदी निर्धक्क हुन्छ, आफ्नो सुरक्षाका लागि । उनले आफूलाई त्यो भन्दा पनि कमजोर महसूस गरे । एउटा अत्यासलाग्दो भावनाले उनको मनमस्तिष्कलाई पीडित बनाइरहेको छ । उनलाई सुत्न पनि मन लागेन र उठेर कोठाको बत्ती बाल्ने आँट पनि आएन । यो अत्यासलाग्दो समय कतिसम्म लम्बिने हो ? उनले मनमनै यसबाट मुक्तिको प्रार्थना गरे । तस्वीरमा देखिएको युवकका बारेमा आजसम्म कतै पत्ता लागेन । उनले खप्टिएको पर्दाको बीचबाट झ्यालको सिसा छेडेर बाहिरको अँध्यारो संसार देख्न पुगे । मनभित्र फेरि त्रास बढ्यो । उनलाई त्यता हेर्न पनि मन लागेन । उनले फेरि हतार गर्दै टाउकै ढाक्ने गरि सिरक ओढे ।
आज पनि उनलाई पटक्कै निद्रा आएन ।
(शब्द संयोजन, पूर्णाङ्क – ११)
No comments:
Post a Comment