कविता : ऊ बगर; खडेरी पर्खन्छ

- मातृका पोखरेल 

ऊ बगर,

इतिहासको आदिम कथादेखि

खडेरीको यात्रा

सबैभन्दा पहिले

उसैको छातीबाट बस्तीतिर बुर्कुसी मार्छ

उसको यात्रामा बादल टेकिएकै छैन

उसको विश्वासमा शिखर कुल्चिएकै छैन

ऊ बगर,

बादलिएको आकाश फटाउन

सबै हुटिट्याउँहरुसँग

एक पर्म सहयोग माग्छ ।

० ० ०

ढुङ्गाको साँघुरो कापबाट

उसको सुख्खा छातीमा

भतभती पोलिँदै निस्किएको छ भ्यागुतो

ऊ बगर,

आकाशतिर हेरेर खडेरीको कामना गर्छ

ढुङ्गाको प्वालबाट

सिबीचरो कराइरहेको छ

उसको छातीमाथिबाट यात्रा गर्नेहरु भन्छन्

फेरि खडेरी पर्नुपर्छ

ऊ बगर,

उसकै टाउकोमाथि बास बसेर

गाउँतिर हुटिट्याउँ पस्छ

र, मृत्युको सूचना दिन्छ ।

० ० ०

बाढीले गैरीखेतहरु नकाटेको साल

उसको पात्रोमा ऊ

अशुभ घोषणा गर्छ,

ऊ बगर,

नयाँ जीवनको सहनाई

उसलाई अप्रिय लाग्छ

जब कतैबाट आउँछ चिसो बतास,

ऊ चिन्तामग्न हुन्छ,

ऊ बगर

निस्फिक्री घुम्न र किराहरुको सिकार गर्न

बकुल्लाहरुलाई मन पर्छ,

ऊ बगर,

छेपाराहरुलाई मन पर्छ

उसको छातीका ढुङ्गाहरुमा घाम ताप्न ।

० ० ०

परारै,

एक नदी रगत पोखिएपछि

छेउकुना आबाद हुँदै गएको बगर

पोहोरको हिउँदे बाढीले

फेरि काट्यो गैरीखेत,

ऊ बगर,

ऊसँग सम्भ्रान्त जीवनको सपना छैन

ऊसँग हरियो जीवनको विश्वास छैन ।

■

अक्षर, पूर्णाङ्क-५, २०६२-मङ्सिर