कविता : राजमार्ग र चिन्तित मनहरु

- मातृका पोखरेल 

एउटा बुढो साइकलमा

प्रत्येक दिन नापिरहेछु

आधा शताब्दी पुरानो

थोत्रिदै गएको सडक ।

निरन्तर थोत्रिदै छ सडक

किनारहरु भत्केका छन्

ढल बगीरहेछ पेटी छोएर

दुर्गन्धित पानी,

सडकका खाल्डाहरुमा जमिरहेछ

किनारबाटै यात्रीहरु

नाक थुनेर

आफ्नो गन्तव्य नापिरहेका छन् ।

इन्जिनियरहरु,

सडक मर्मतको योजना कोरिरहेका छैनन्

आजमात्रै,

राष्ट्रिय अखबारमा एउटा समाचार छ —

उनीहरुले भरखरैमात्र

मर्सिडिज कार चढ्ने

बिन्तीपत्र दर्ता गरे

बिन्तीपत्रसँगै

विभाजित भए यात्रीहरु

उनीहरु उचालिरहेछन् मुठीहरु

पक्ष÷विपक्षमा

केही बेर अघि मात्र

विपक्षमा सुनियो तालीको ठूलो स्वर ।

आधा शताब्दीदेखि

थोत्रिदै गएको छ सडक

भत्किएका सिटहरुसँगै

यात्रुहरु झट्कार्दै

कुदिरहेछन् साझा बसहरु

बर्षौंदेखि ती बसभित्र

धेरै चोखा मनहरु

निरन्तर कुदिरहेछन् ।

आँधी—हुरीले ढाल्न नसकेका

दशकौँ पुराना रुखहरु

आफैँ लडिरहेछन् सडकमा

मानिसहरु अचम्मित हुँदै

जिब्रो काढिरहेछन्

आँखा छोपिरहेछन्

ढलेका रूखका हाँगाहरुमा

झुन्डिरहेछन् चमेराहरु

शताब्दीयौँपछिको सहर—बस्तीलाई सुहाउने

सुन्दर सडकको पूर्वाधार कायमै छ

तर मर्मतको अभावमा

निरन्तर थोत्रिरहेछ सडक

सडकको बुढ्यौलीसँगै

थोत्रिरहेछन् बैँसहरु

थात्रिरहेछन् मनहरु

क्रमशः थोत्रिरहेछन् जीवनहरु ।

चिन्तामग्न भएर

एउटा बुढो साइकलमा

प्रत्येक दिन नापिरहेछु

आधा शताब्दी पुरानो

थात्रिदै गएको सडक ।

■

अक्षलोक, पूर्णाङ्क २६, २०६१ वैशाख ।