कविता : अब आफ्नै बाटो रोज्नुपर्छ

- मातृका पोखरेल

उसलाई प्रत्येक रात सपनामा
विषालु सर्पले लखेट्छ
र विपनाहरूमा डस्छ
ऊ शहरमा बस्छे
र जंगलको अनुभूति गर्छे
आफन्तहरूको संवेदना छाम्छे
र ढुंगाको आकृति भेट्छे
ऊ हाम्रै शहरमा बस्छे
यतैकतै वरिपरि बस्छे ।

उसले आज बिहानै समाचार सुनी
जंगबहादुरहरू,
माथवर सिंहहरूको हत्यारा खोज्ने
आयोग बनाइरहेछन्
उसले एकाएक कान थुनी
र भनी
यस्ता अनिष्ट समाचारहरू
मैले जीवनमै भोगेकी छु
र बेसरोकारको भुजेलसँग
मुद्दा लडेकी छु
हामी पनि उसकै अतीतझैं
घरभित्र विशाल रेक्टरको
भुइँचालो पालेर
त्यही समाचार सुनिरह्यौं
ऊसँगै त्यही समाचार
हामी पनि सुनिरह्यौं ।

ऊसँगै हाम्रो पनि
एउटा अत्यासलाग्दो भविष्य
यही बस्तीमा लम्पसार सुतेको छ
त्यो त्यही भविष्य हो
अब उसको छोराले
आफ्नै बाबुको हत्याराको
जन्मदिनमा खुशियाली मनाउँछ
म यस घडीमा यही अनर्थ सोचिरहेछु
अब उसको छोराले
आफ्नै बाबुको हत्याराको
मृत्युमा शोक मनाउँछ
कपाल काट्छ
नून बार्छ
यो कुनै दन्तेकथा होइन
म वर्तमान बोलिरहेछु ।

जब हामी हिंड्ने गरेको सडक
पाइला–पाइलामा भासिन्छ
प्रत्येक दिनहरू हाम्रो विपनाको
गैह्रीखेतमा
बाढी बनेर पस्छन्
के बाँकी रह्यो अब
हारिरहेकी तिमी
हारीरहेका हामीहरू
जित्नेलाई पो हार्नको डर
हार्नेहरूले बारम्बार धावा बोले हुन्छ
हामीले पनि बोले हुन्छ
काँढा टेकेर बाँच्न सिकेका हामीहरू
झीरले जिब्रो छेडेर हाँस्न सिकेका
हामीहरू
अब अर्कै बाटो खोज्नुपर्छ
अब आफ्नै बाटो रोज्नुपर्छ ।

0