कविता : समय

- मातृका पोखरेल 

एकपछि अर्को

प्वाँख खसाउँदै

एउटा निरीह परेवा

घुर्मैलो आकाशतिर

अपत्यारिलो बेग हानिरहेको छ,

ऊ जतिजति टाढा जान्छ

म रङ्गहीन देख्छु उसलाई

मेरै अघिल्तिर

ऊ सँगसँगै

समय पनि उडिरहेको छ ।

उसले गन्तव्यमा पुग्न

मरुभूमिभन्दा लामो यात्रा पार गर्नुपर्ने छ,

सगरमाथाभन्दा अग्लो विश्वास

नाघेर जानुपर्ने छ

चिलले झैँ आँट गरयो

एउटा परेवाले

र, अपत्यारिलो बेग हान्यो

ऊ सँगसँगै

सहरको गजुरबाट उडेको छ समय

तर ऊ गाउँ पुग्छ कि पुग्दैन

ससङ्कित आँखाहरु

थैलीमा सिउरेर

निरीह परेवाका लागि

एकमानो चारो साँचेर पर्खिरहेका छन्

उदास दलानमा टुक्रुक्क बसेर

मेरा गाउँलेहरु ।

एकपछि अर्को प्वाँख खसाउँदै

सहरबाट उडेको समय

गाउँ पुग्छ कि पुग्दैन

म पनि,

उही पुरानो सातु बोकेको झोलामा

केही मुठी चारो सँगालेर

भोलि बिहानको फजेरीमा

गाऊँतिर जाँदैछु

भाले बास्नुभन्दा अगाडि

म भोलि बिहानै

नयाँ समयको स्वागतमा

गाऊँ जाँदैछु ।

■

अग्रगति साप्ताहिक, वर्ष–१, अंक–१७, २०६३ पुस

================================