कविता : बाँझो जमिन र हलीहरु

- मातृका पोखरेल 

हाम्रो बाँझो बारीमा

लोकतन्त्रको खेत जोत्ने

एक हुल हलीहरु

हाम्रो बस्तीबाट

आज राति सुटुक्क भागे

उनीहरुको पलायनपछि

खेत जोत्ने हामीहरु

एकछिन सुस्ताएर बसेका छौँ

बाँझो जमिनको छेउमा,

भोकाएका छन्

लोकतन्त्रको खेत जोत्ने गोरुहरु,

उनीहरु घाँस काट्ने कुरा गर्थे

बेँसीबाट पराल खेप्ने कुरा गर्थे

तर आज राति,

उनीहरु सुटुक्क भागे

हामी फेरि सोचिरहेका छौँ,

किन भागे उनीहरु ?

० ० ०

बीच बस्तीको यो बाँझो जमिन

हामीले नजोत्ने हो भने

यहीँ फलिरहनेछन्

प्रवीणहरुलाई मार्ने

बिषका काला फलहरु

एकातिर हरदम बस्तीमा

सल्किरहने छ भोकको डढेलो

अर्कातिर,

यहीँ जमिनमा लडिरहनेछन्

अघाएर अजिङ्गरजस्ता मान्छेहरु

बाँझो जमिन आबाद हुने बेलामा

यता हराइरहेछन् हलीहरु

उज्यालो हुने बेलामा

बस्तीबाट जसरी भाग्छन् हुचिलहरु

किन हराए हलीहरु ?

० ० ०

भोलि बिहानको मिर्मिरे उज्यालोमा

हामी देख्न चाहन्छौँ

हाम्रो यो जीर्ण गोठघरको

घमाइलो आँगनमा

फेरि आउनेछन् नयाँनयाँ हलीहरु

हामी स्वागत गर्छौं

र, फेरि सँगै जोत्नेछौँ

विषमात्र फल्ने,

युगौँदेखिको उही चर्चित बाँझो जमिन ।

■

साथी मासिक, पूर्णाङ्क—४३, २०६२ चैत