कविता : नयाँ शताब्दीको थोत्रो मान्छे

- मातृका पोखरेल 

कर्फ्यु नलागेको दिनसँग पनि

डर छ उसलाई

त्यत्तिकै डर छ

जून लागेको रातसँग

असाध्य डराउँछ

स्वतन्त्रताका आँखाहरुसँग

ऊ अर्थात्

नयाँ शताब्दीको थोत्रो मान्छे

गरिब देशको धनी मान्छे ।

उसले बारम्बार देखिरहेको छ

एउटा कुकुर

आधा चपाइसकेको संविधान

मुखमा झुन्ड्याएर

ऊ सधैँ हिँड्ने बाटोमा डुलिरहेको छ

उसको कुनै अङ्गमा छुँदैन

यो घटना

मरिसकेको छन्

उसको शरीरका सबै मांसपेशीहरु

धमाधम कुहेर झरिरहेछन् अङ्गहरु

भोकको कारण

काखकी छोरीसँगै आत्महत्या गर्ने

शिवो महतोको* घटना

उसको शरीरमा बिझ्दैन

बलात्कृत भएर जङ्गलमा गाडिएका

उसकै शासनका लासहरुको

पिरामिडमा चढेर

शासनका घिनलाग्दा भोकहरु

प्रस्ताव गरिएका ब्यानर

ऊ हल्लाइरहन्छ

निर्लज्जतापूर्वक हाम्रा अघिल्तिर

हाम्रो नयाँ सहरको

थोत्रो मान्छे ।

एक्काइसौँ शताब्दीको

हाम्रो सहरमा

एउटा द्वापर युगको मान्छे बस्छ

हामी फट्फटाउँछौँ

स्वतन्त्रताका पँखेटाहरु

ऊ हरदम उज्याइरहन्छ छुरी

हामी कोर्छौं आँखामा

सुन्दर सपनाको नेपाल

ऊ क्रूर बुटले कुल्चन्छ

हाम्रो सपना ।

हामी यतिबेला कोरिरहेछौँ सडकमा

यो क्रूर इतिहासको अन्त्य

हामी बेगवान् आँधीझैँ खोजिरहेछौँ

उसको शवयात्राका मलामीहरु ।

■

* (महोत्तरीको श्रीपुर गा.वि.स. ६ की एक गर्भवती महिला, जसले २०६१ वैशाख ३१ गते भोकको पीडा खप्न नसकेर तीन वर्षकी छोरीसहित आत्महत्या गरिन् ।)

शब्द संयोजन, पूर्णाङ्क—४, साउन-२०६१