- मातृका पोखरेल
एउटा बुढो साइकलमा
प्रत्येक दिन नापिरहेछु
आधा शताब्दी पुरानो
थोत्रिदै गएको सडक ।
निरन्तर थोत्रिदै छ सडक
किनारहरु भत्केका छन्
ढल बगीरहेछ पेटी छोएर
दुर्गन्धित पानी,
सडकका खाल्डाहरुमा जमिरहेछ
किनारबाटै यात्रीहरु
नाक थुनेर
आफ्नो गन्तव्य नापिरहेका छन् ।
इन्जिनियरहरु,
सडक मर्मतको योजना कोरिरहेका छैनन्
आजमात्रै,
राष्ट्रिय अखबारमा एउटा समाचार छ —
उनीहरुले भरखरैमात्र
मर्सिडिज कार चढ्ने
बिन्तीपत्र दर्ता गरे
बिन्तीपत्रसँगै
विभाजित भए यात्रीहरु
उनीहरु उचालिरहेछन् मुठीहरु
पक्ष÷विपक्षमा
केही बेर अघि मात्र
विपक्षमा सुनियो तालीको ठूलो स्वर ।
आधा शताब्दीदेखि
थोत्रिदै गएको छ सडक
भत्किएका सिटहरुसँगै
यात्रुहरु झट्कार्दै
कुदिरहेछन् साझा बसहरु
बर्षौंदेखि ती बसभित्र
धेरै चोखा मनहरु
निरन्तर कुदिरहेछन् ।
आँधी—हुरीले ढाल्न नसकेका
दशकौँ पुराना रुखहरु
आफैँ लडिरहेछन् सडकमा
मानिसहरु अचम्मित हुँदै
जिब्रो काढिरहेछन्
आँखा छोपिरहेछन्
ढलेका रूखका हाँगाहरुमा
झुन्डिरहेछन् चमेराहरु
शताब्दीयौँपछिको सहर—बस्तीलाई सुहाउने
सुन्दर सडकको पूर्वाधार कायमै छ
तर मर्मतको अभावमा
निरन्तर थोत्रिरहेछ सडक
सडकको बुढ्यौलीसँगै
थोत्रिरहेछन् बैँसहरु
थात्रिरहेछन् मनहरु
क्रमशः थोत्रिरहेछन् जीवनहरु ।
चिन्तामग्न भएर
एउटा बुढो साइकलमा
प्रत्येक दिन नापिरहेछु
आधा शताब्दी पुरानो
थात्रिदै गएको सडक ।
■
अक्षलोक, पूर्णाङ्क २६, २०६१ वैशाख ।
No comments:
Post a Comment