कविता : नागार्जुनको सर्प

 - मातृका पोखरेल

नागार्जुनबाट यात्रा थालेर

एउटा विषाक्त हरेउ सर्प

हरेक दिन बिहान 

जङ्गबहादुरको सालिकमा 

जब पूजा गरेर फर्कन्छ

मलाई प्रत्येक सपनामा ऐँठन हुन्छ । 

प्रेमपूर्वक गुँडमा बसेका परेवाहरू

ऊ पटक्कै मन पराउँदैन

रुखका पातहरू जस्तै भएर

गुँडभित्र पस्छ

र, उनीहरूलाई डस्छ,

चौरमा खुशी मानेर खेलिरहेका नानीहरू

ऊ ईष्र्याले भुतुक्कै हुन्छ

चौरको घाँसजस्तै नदेखिने भएर 

नानीहरूका खुट्टामा डस्छ,

धानका कलिला गाभाहरूमा लुक्छ

र, किसानहरूलाई टोक्छ,  

हाम्रा सपनाहरूको हत्या गर्ने 

कार्यसूची बोकेर 

ऊ अचेल प्रत्येक दिन

जङ्गबहादुरको शालिकलाई पूजा गर्छ । 

म आतङ्कित छु

सडकमा मानिसहरू आतङ्कित छन्

गाउँहरू आतङ्कित छन्

तर किन आतङ्कित छैनन् ?

सिंहदरबारका बैठकहरू,

किन त्रसित छैनन् ?

राष्ट्रिय पार्टीका भेलाहरू,

समाचार सुनेर पनि 

किन मौन छन् ?

तारे होटलमा गरिएका 

सहमतिका माइन्युटहरू ,

मेरो अघिल्तिर 

हरेउ सर्पबाट बारम्बार लखेटिएका 

त्रासद दिनहरू

चलचित्रका रिलहरूझैँ घुमिरहेछन्

हिजो आजको नयाँ बिहान 

एउटा खतर्नाक समाचार बोकेर 

हाम्रो आँगनमा झुल्किन्छ

र, ऊ हाम्रा मुहारका खुशीहरू बोकेर भाग्छ । 

आज बिहानै 

नागार्जुनबाट यात्रा थालेर 

एउटा विषाक्त हरेउ सर्प

अपाङ्ग चेतना भएको बस्तिको निर्माण गर्न

जङ्गबहादुरको सालिकलाई पूजा गरेर फक्र्यो

भोपाल ग्याँस दुर्घटनामा

चुहिएको ग्याँस जस्तै

खतरनाक बतास उडिरहेको छ 

मेरो वरिपरि

त्रासद् भविष्यलाई रोक्न

अब बुन्नुपर्ने छ मैले नयाँ योजना ।



नवप्रज्ञापन, पूर्णाङ्क –५०, २०६७ कार्तिक –पुस