कविता : कसको जमिन ?

- मातृका पोखरेल 

माटोमा नङ्ग्राहरु गाडेको पनि धेरै भयो

कान्लामाथि कहिल्यै उठेन स्वाभिमान्

हाम्रै पसिनाले आवाद बस्तीमा

एउटा भिजिलान्ते आदेश

चोर आवाज बोकेर

बस्तीहरुमा छिर्छ र भन्छ

मेरो बाजेले आर्जेको जमिन ।

लाग्छ कहिलेकाहीँ

हाम्रै पाइताला तिम्रो होइन भन्देला कि ?

हाम्रै हात तिम्रो होइन भन्देला कि ?

हाम्रै टाउको तिम्रै होइन भन्देला कि ?

कहिलेसम्म टेकिरहन्छौँ हामी ?

उसले मेरो भन्दै दागाधरेको जमिन,

बरु भन ! मङ्गलमान !

म सँगसँगै भन !

हाम्रो बाजेको कमाइ भन !

सप्रमाण भन !

अब हाम्रो धर्ती भन !

शताब्दीयौँ देखि बोकिरहेको छु

सार्वभौमसत्ता गुमेको टाउको

मेरो चेतनाको बारीमा

ऊ वनमारा रोप्छ

म युगौँदेखि चुप छु

अचेलभरि छाम्न थालेको छु पाइताला

हो, म आफैं हुँ

तिमी पनि आफ्नो हात हेर मङ्गलमान्

तिमी आफैं हौ

धोका होइन

सुँघ जमिनको माटो

सजिलै चिन्छौ पुर्खाको पसिना

त्यहाँ बलभद्रहरु छन्

कालु पाँडेहरु छन्

हाम्रा जिजुहरु छन्

खै त १ उसको पसिना ?

तर उही भनिरहेछ मेरो जमिन,

खै त ! उसको पसिना !

बरु सोध, मङ्गलमान !

खै त ! उसको पसिना !

तिमी देखाऊ आफ्ना पुर्खाको आलो पसिना

र भन! मङ्गलमान

सप्रमाण भन !

अब यो धर्तीमा

हामीले आर्जेको हाम्रो जमिन भन !

■

अन्तर्बोध पूर्णाङ्क ३, ०६२ जेठ