कविता : उनीहरुले सोचेका भए .....

- मातृका पोखरेल 

रोक्नेहरु

रोक्न खोजिरहुन् गतिलाई,

एउटा दुष्ट डप्फालाई

एकराते मेलामा मताएर

धिक्कार्न लगाइरहुन् आगतलाई,

नयाँ शताब्दीसँगै

कलिलो घाम

रातो चेतना बोकेर छिप्पिँदै छ,

उसको गलामा

हरदिन माला झुन्ड्याएर

अब हामी

आदिम युग बाँच्न सक्दैनौँ,

इतिहासले बोकेको एउटा गलगाँड

यो कुइनेटोबाट

अब हामी अगाडि बोक्न सक्दैनौँ

खुनी पन्जा उठाएर

उसले जति नै विद्रोह गरोस्

अब हामी

वर्षैभरि कुकुरतिहार मनाउन सक्दैनौँ ।

पुरोहितहरु,

तिमीलाई तुलसीको मोठमा आस्था छ भने

यसले तिम्रो आँखैअगाडि

हाक्काहाक्की पिसाब गर्छ

यसले तिम्रो आस्थाको रखबारी गर्दैन,

आपूmले मनाएको कुकुरतिहार

सन्तानहरुका निम्ति

अथाह अपराध हुनेछ,

बोझले किच्चिनेछन्, बस्तीहरु

अब जिजुहरु

यसैगरी पछुताउनेछन्,

बरु प्रत्येक वर्ष

दुई वर्ष

वा पाँच वर्षमा

कुदाइरहेको भए हुन्थ्यो

लिगलिगकोटमा नयाँनयाँ दौडबाजहरु

हामी नौला चन्द्रमाहरु छोइरहन्थ्यौँ

सुत्केरी आमाले,

काखबाटै छोरो गुमाउनु पर्दैनथ्यो

निरीह बाबुले,

मध्य दिउँसै सेतीमा

जिउँदै छोरी बगाउनु पर्दैनथ्यो

आप्mनै पसिनाले आवाद बस्तीमा

शरणार्थीझैँ

रहर मरेका जिन्दगीहरु बाँच्नु पर्दैनथ्यो,

एकआपसमा

समानताको कुरा गर्दा

अपराधीको नाममा

सत्ताको फायलमा प्रतिवादी बन्नु पर्दैनथ्यो

खुनी पन्जा उठाएर

उसले जति नै विद्रोह गरोस्

अब हामी

वर्षैभरि कुकुरतिहार मनाउन सक्दैनौँ ।

■

भानु द्वैमासिक पूर्णाङ्क ९४, साउन २०६३