कविता : नरेश शाक्यका आँखा

 - मातृका पोखरेल

अचेल नरेश शाक्यलाई बानी परिसकेको छ

एकान्तमा बसेर हेर्न

सपनाहरूको सामूहिक आत्महत्या ।

किशोर उमेरमै

उनले पहाडको सपना देखे

पहाड चढ्न तम्सिए

सगरमाथाको सपना देखे

सगरमाथा चढ्न तम्सिए

सपनामा चन्द्रमा देखे

चन्द्रमा छुन तम्सिए

महासागर देखे सपनामा

त्यो पनि तर्न तम्सिए ।

यात्राको थालनी

हरियो दुबोमै टेकेर गरेका थिए उनले

हिँड्दैहिँड्दै जाँदा

भेटिदै गयो मरूभूमि

अब पछि  फर्कने ठाउँ पनि छैन

अघि हिँड्ने ठाउँ पनि छैन

उनलाई राम्रैसँग थाहा छ

सत्ता हिँड्ने राजमार्ग

र आफू हिँड्ने गोरेटो

कहिले भेट नहुने विपरित दिशामा छन् ।

बुढो माकुरो र नरेश शाक्य

यो महानगरको एउटा छिँडीमा

अचेल सँगसँगै बस्छन्

उनलाई हिजोआज

माकुराको माउलाई

बच्चाहरूले खाइरहेको दृश्य

खुबै मन पर्न थालेको छ ।

आत्महत्या मानिसहरूले मात्र गर्दैनन्

सपनाहरूले पनि गर्छन्

अचेल नरेश शाक्य अनौठो नमानिकन हेर्छन्

प्रत्येक दिन र प्रत्येक रात

सपनाहरूको लामो लस्करको दृश्य

भीरबाट सामूहिक आत्महत्या गरिरहेको ।

अचेल नरेश शाक्यलाई बानी परिसकेको छ

एकान्तमा बसेर हेर्न

सपनाहरूको सामूहिक आत्महत्या ।



शब्द संयोजन, पूर्णाङ्क –१३८, कार्तिक, २०७२