कविता : बाटाहरू - ३

- मातृका पोखरेल

सेता लुगा लगाएर स्यालहरू
पशुपालन गर्ने योजनाको
प्रस्ताव पेश गरिरहेछन्
रूखको कापमा बसेर उल्लुहरू
पान चपाउँदै,
देश बनाउने सपना बाँडिरहेका छन्
भीड ताली पिटिरहेको छ
त्यो क्रूर यथार्थलाई
म नेपथ्यबाट हेर्छु
र छाम्छु आफू वरिपरि
नजिकै केही हातपर
गोली लागेर ढलेको
वीर युवकको छातीमाथि टेकेर
उभिएको एउटा नायक
कन्चटमा बन्दुक ताकेर
भोलिको सत्ता मागिरहेछ
मूल बाटोको किनारमा छन्
मैले खोजेका सारथीहरू
म जोड–जोडले चिच्याउँछु
र निमन्त्रणा गर्छु
तर किन ?
किनारमा बसिरहेछन् उनीहरू
मैले खोजेका सारथीहरू
जो यो बाटो हिँड्न योग्य छन्
तर किनारमा उभिइरहेछन् ।

किनारमा उभिएर
उनीहरूले मेरा अगाडि एउटा बाटो देखाए
र भने–
यो बाटो कस्तो छ ?
उनीहरूले बाटोको प्रशंसा गरेनन्
चुनावी नेताहरूले जस्तो
विज्ञापनहीन एउटा सुन्दर बाटो
मेरो अघिल्तिर थियो
जसलाई म खोजिरहेको थिएँ वर्षौंदेखि
हामीले किनार सफा गर्र्यौं
त्यही बाटोमा हामीले
सृष्टिको नौलो कथा भन्यौं
विधवा आकाश ओढेर
कैयौं रात सुन्दर भविष्य रच्यौं
आस्थाका कुराहरू गर्‍यौं
अजम्बरी धातुले बनेको बाटो
मैले कल्पना गरेभन्दा बाहिर
मैले भेट्टाएँ एउटा सुन्दर बाटो
त्यही थियो मेरो प्रिय बाटो ।

o 
अक्षलोक, पूर्णाङ्क २३, २०६० वैशाख