कविता : सर्प पूजा

- मातृका पोखरेल

उसले चेतनाका टाउकाहरूमा

संगीन तेर्स्याउँदै भन्यो

‘प्रजातन्त्र’ जिन्दावाद

बारूदको धुँवा छरेर

शान्तिक्षेत्रको प्रस्ताव राख्यो

र भन्यो

‘शान्ति’ जिन्दावाद

भोका पेट र नाङ्गा आङहरूलाई

गोमन सर्पले झैं डस्दै भन्यो

‘धैर्य’ जिन्दावाद

र आफू नाग भएको घोषणा गर्र्यो

सदियौंदेखि यी बस्तीहरूमा

आफ्नो पूजा गराइरह्यो

प्रजातन्त्र, शान्ति र धैर्यको नाममै

उसका आँखामा गडेकाहरूलाई

एकाएक गरेर डस्यो रगत रहुञ्जेल

रगत सकिएपछिका अस्थिपञ्जरहरू

केहीलाई सेतीका किनारतिर फाल्यो

या कतै भीमान जंगलतिर

या सुखानीतिर

र कैयौं नदेखेका ठाउँहरूमा

तर आफूलाई

नाग भनेर पूजा गराइरह्यो ।

परिवर्तनको गतिलाई लत्याउँदै

हामीले पनि पूजा गरिरह्यौं

यसपटक ऊ हुनसम्म नाङ्गो भयो

सबैले देख्ने गरी नाङ्गियो

र हतार–हतार

डरै डरमा

सदाझैं फेरी हामीलाई भ्रममा राख्ने

नागको आकृतिको उही टोपी भिर्‍यो र झूठा हाँसो हाँस्यो

हामीतिर फर्केर

फेरि प्रजातन्त्रकै कुरा गर्‍यो

ऊ यतिबेला नाटकमा सामेल थियो

हामी सबैले ऊ सर्प भएको ठहर गर्र्यौं

र धेरैतिर खासखुस–खासखुस गर्र्यौं

तर यसपटक पनि

उही खतरा बाँकी नै रह्यो

लाचार हामी सुनिरह्यौं

कहिलेसम्म सुन्छौं ?

तर उही खतरा

अझसम्म सुनिरह्यौं ।

0

तेस्रो सहस्राब्दी मासिक, वर्ष १, अंक ३, २०५८ जेठ