मुलुकको सामाजिक सांस्कृतिक रूपान्तरणको लागि प्रतिबद्ध लेखक स्रष्टाहरूलाई यस्ता तथाकथित पदक, पुरस्कार, सम्मानको मोहमा नफस्न र यस्ता पदक, पुरस्कार सम्मान अस्वीकार गर्न अपिल

काठमाडाैं/नेपाली जनताको लामो त्याग र बलिदानको परिणामस्वरूप मुलुकमा गणतन्त्रको स्थापना भएको हो । गणतान्त्रिक चेतना र संस्कृति निर्माणमा साहित्य, कला, संस्कृतिको महत्वपूर्ण भूमिका रहने कुरामा इतिहास साक्षी छ । मरणासन्न सामन्तवादलाई जोगाउन केही साहित्यिक संघ–संस्था र व्यक्तिहरूले खेलेको भूमिकाबारे पनि हामी जानकार छौँ ।

अहिले पनि त्यस्ता संस्था र व्यक्तिहरू मरिसकेको राजतन्त्र ब्युँताउने र सामन्तवादी सत्ता संस्कृतिलाई टेको दिने कुत्सित सपना देखिरहेकै छन् । यस्तो अवस्थामा मुलुकको राजनीतिक, सामाजिक र सांस्कृतिक क्षेत्रमा अग्रगामी परिवर्तनको महान् अभियानमा संलग्न प्रगतिशील लेखक सङ्घजस्ता संघ–संस्था र प्रतिबद्ध स्रष्टाहरूले यस्ता गतिविधिप्रति सचेत र सावधान हुनु उत्तिकै आवश्यक छ भन्दै प्रगतिशील लेखक सङ्घले अविल गरेको छ । अध्यक्ष मातृका पोखरेल एवम् महासचिव आरएम डङ्गोलद्वरा हस्ताक्षरित वक्तव्यमा भनिएको छ –

‘यसै सन्दर्भमा गत मङ्सिर ५, २०७३ (वर्ष १७, अङ्क १४) को नेपाल राष्ट्रिय साप्ताहिकमा प्रकाशित ‘पदक–पुरस्कार पसल’ शीर्षकको समाचारमूलक आलेख र त्यसै लेखमा प्रस्तुत नरेन्द्रराज प्रसाईंको अन्तर्वार्ताप्रति हाम्रो ध्यानाकर्षण भएको छ । केही वर्षयता मुलुकमा ख्याति प्राप्त अग्रज स्रष्टाहरूको नाममा ‘त्रिमूर्ति निकेतन’ र ‘नइ प्रकाशन’ले विभिन्न पुरस्कार, पदक र सम्मान प्रदान गर्दै आइरहेकोमा त्यसको चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनप्रति हामी गम्भीर असहमति प्रकट गर्दछौँ ।

यी पुरस्कार, पदक र सम्मानको माध्यमबाट नेपाली साहित्यमा भाट र चाकरी संस्कृतिको पुनरुत्थान गर्दै सम्मानित, पुरस्कृत व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठा र सम्मानलाई धुमिल बनाइएको हाम्रो ठम्याइ छ ।  ठूलो सङ्ख्यामा पुरस्कार, पदक र सम्मान ‘वितरण’ को अन्तर्यमा स्थापित र प्रतिष्ठित स्रष्टाहरूलाई प्रतिबद्ध लेखनबाट च्यूत गराउने उद्देश्य लुकेको स्पष्ट देखिन्छ । राज्यबाट प्राप्त स्रोत र साधनबाट राज्यमाथि नै लाञ्छना लगाइनु र पुरस्कृत, समानित व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठामा आँच पुरयाइनु दुःखद कुरा हो ।

यस्ता संस्थाको विगत, उसका क्रियाकलापबारे कुनै मूल्याङ्कन नगरी आफ्नो लेखकीय स्वाभिमान र गरिमालाई भुलेर कथित मूल्यहीन पुरस्कार, पदक र सम्मानको मोहमा प्रतिबद्ध स्रष्टाहरू नै फस्नु अझ दुःखद कुरा हो । साहित्यिक वृत्तमा मूल्यहीनताको विकास हुँदै गएको कुराको टड्कारो उदाहरणको रूपमा यसलाई लिन सकिन्छ  ।

प्रगतिशील लेखक सङ्घ, नेपाल, मुलुकको सामाजिक सांस्कृतिक रूपान्तरणको लागि प्रतिबद्ध लेखक स्रष्टाहरूलाई यस्ता तथाकथित पदक, पुरस्कार, सम्मानको मोहमा नफस्न र यस्ता पदक, पुरस्कार सम्मान अस्विकार गर्न हार्दिक अपिल गर्दछ ।’

http://www.janapati.com बाट साभार

=========================================

पुरस्कारका नाममा विकृति रोक्न माग 

काठमाडौँ, ५ पुस २०७३ । 

प्रगतिशील लेखक सङ्घले साहित्यिक क्षेत्रमा पुरस्कार र सम्मानका नाममा हुने विकृति र राज्यको दुरुपयोग अन्त्य हुनुपर्ने जनाएको छ । सङ्घका अध्यक्ष मातृका पोखरेल र महासचिव आरएम डङ्गोलले आज जारी गर्नुभएको विज्ञप्तिमा गणतान्त्रिक मूल्य र मान्यता विपरीत साहित्यिक पदक र पुरस्कारलाई व्यापारिक प्रयोजनमा उपयोग गरिएको तथा चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनको सङ्गति नमिलाइएको भन्दै आपत्ति जनाएको हो ।
नई प्रकाशन लगायतका संस्थाले पुरस्कार र सम्मानका नाममा विकृति निम्त्याएको र सरकारले पनि त्यस्तै संस्थालाई सहयोग गरेर प्रोत्साहन गरेको सङ्घले आरोप लगाएकोे छ । 

रासस

2016-12-20 21:13


======================================


पुरस्कारका नाममा विकृति रोक्न माग

काठमाडौँ, ५ पुस - प्रगतिशील लेखक सङ्घले साहित्यिक क्षेत्रमा पुरस्कार र सम्मानका नाममा हुने विकृति र राज्यको दुरुपयोग अन्त्य हुनुपर्ने जनाएको छ ।

सङ्घका अध्यक्ष मातृका पोखरेल र महासचिव आरएम डङ्गोलले आज जारी गर्नुभएको विज्ञप्तिमा गणतान्त्रिक मूल्य र मान्यता विपरीत साहित्यिक पदक र पुरस्कारलाई व्यापारिक प्रयोजनमा उपयोग गरिएको तथा चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनको सङ्गति नमिलाइएको भन्दै आपत्ति जनाएको हो ।

नई प्रकाशन लगायतका संस्थाले पुरस्कार र सम्मानका नाममा विकृति निम्त्याएको र सरकारले पनि त्यस्तै संस्थालाई सहयोग गरेर प्रोत्साहन गरेको सङ्घले आरोप लगाएकोे छ । 

रासस

मंगलवार, पौष ५, २०७३ मा प्रकाशितhttp://lokaantar.com बाट

========================================

प्रगतिशील लेखक सङ्घको प्रेस वक्तव्य

नइ प्रकाशनको पदक र सम्मानबारे प्रगतिशील लेखक संघको प्रेस विज्ञप्ती ।

मितिः २०७३/०९/०५

प्रेस विज्ञप्ति

नेपाली जनताको लामो त्याग र बलिदानको परिणामस्वरूप मुलुकमा गणतन्त्रको स्थापना भएको हो । गणतान्त्रिक चेतना र संस्कृति निर्माणमा साहित्य, कला, संस्कृतिको महत्वपूर्ण भूमिका रहने कुरामा इतिहास साक्षी छ । मरणासन्न सामन्तवादलाई जोगाउन केही साहित्यिक संघ–संस्था र व्यक्तिहरूले खेलेको भूमिकाबारे पनि हामी जानकार छौँ । अहिले पनि त्यस्ता संस्था र व्यक्तिहरू मरिसकेको राजतन्त्र ब्युँताउने र सामन्तवादी सत्ता संस्कृतिलाई टेको दिने कुत्सित सपना देखिरहेकै छन् । यस्तो अवस्थामा मुलुकको राजनीतिक, सामाजिक र सांस्कृतिक क्षेत्रमा अग्रगामी परिवर्तनको महान् अभियानमा संलग्न प्रगतिशील लेखक सङ्घजस्ता संघ–संस्था र प्रतिबद्ध स्रष्टाहरूले यस्ता गतिविधिप्रति सचेत र सावधान हुनु उत्तिकै आवश्यक छ । 

यसै सन्दर्भमा गत मङ्सिर ५, २०७३ (वर्ष १७, अङ्क १४) को नेपाल राष्ट्रिय साप्ताहिकमा प्रकाशित ‘पदक–पुरस्कार पसल’ शीर्षकको समाचारमूलक आलेख र त्यसै लेखमा प्रस्तुत नरेन्द्रराज प्रसाईंको अन्तर्वार्ताप्रति हाम्रो ध्यानाकर्षण भएको छ । केही वर्षयता मुलुकमा ख्याति प्राप्त अग्रज स्रष्टाहरूको नाममा ‘त्रिमूर्ति निकेतन’ र ‘नइ प्रकाशन’ले विभिन्न पुरस्कार, पदक र सम्मान प्रदान गर्दै आइरहेकोमा त्यसको चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनप्रति हामी गम्भीर असहमति प्रकट गर्दछौँ । यी पुरस्कार, पदक र सम्मानको माध्यमबाट नेपाली साहित्यमा भाट र चाकरी संस्कृतिको पुनरुत्थान गर्दै सम्मानित, पुरस्कृत व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठा र सम्मानलाई धुमिल बनाइएको हाम्रो ठम्याइ छ ।  ठूलो सङ्ख्यामा पुरस्कार, पदक र सम्मान ‘वितरण’ को अन्तर्यमा स्थापित र प्रतिष्ठित स्रष्टाहरूलाई प्रतिबद्ध लेखनबाट च्यूत गराउने उद्देश्य लुकेको स्पष्ट देखिन्छ । राज्यबाट प्राप्त स्रोत र साधनबाट राज्यमाथि नै लाञ्छना लगाइनु र पुरस्कृत, समानित व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठामा आँच पु¥याइनु दुःखद कुरा हो । यस्ता संस्थाको विगत, उसका क्रियाकलापबारे कुनै मूल्याङ्कन नगरी आफ्नो लेखकीय स्वाभिमान र गरिमालाई भुलेर कथित मूल्यहीन पुरस्कार, पदक र सम्मानको मोहमा प्रतिबद्ध स्रष्टाहरू नै फस्नु अझ दुःखद कुरा हो । साहित्यिक वृत्तमा मूल्यहीनताको विकास हुँदै गएको कुराको टड्कारो उदाहरणको रूपमा यसलाई लिन सकिन्छ  । 

प्रगतिशील लेखक सङ्घ, नेपाल, मुलुकको सामाजिक सांस्कृतिक रूपान्तरणको लागि प्रतिबद्ध लेखक स्रष्टाहरूलाई यस्ता तथाकथित पदक, पुरस्कार, सम्मानको मोहमा नफस्न र यस्ता पदक, पुरस्कार सम्मान अस्विकार गर्न हार्दिक अपिल गर्दछ । 

                                                                                

मातृका पोखरेल                                                                      आर.एम्. डङ्गोल
अध्यक्ष                                                                                          महासचिव

=======================================


बिभिन्न संचार माध्यमबाट -

पुरस्कारका नाममा विकृति रोक्न माग 

काठमाडौँ, ५ पुस २०७३ । 

प्रगतिशील लेखक सङ्घले साहित्यिक क्षेत्रमा पुरस्कार र सम्मानका नाममा हुने विकृति र राज्यको दुरुपयोग अन्त्य हुनुपर्ने जनाएको छ । सङ्घका अध्यक्ष मातृका पोखरेल र महासचिव आरएम डङ्गोलले आज जारी गर्नुभएको विज्ञप्तिमा गणतान्त्रिक मूल्य र मान्यता विपरीत साहित्यिक पदक र पुरस्कारलाई व्यापारिक प्रयोजनमा उपयोग गरिएको तथा चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनको सङ्गति नमिलाइएको भन्दै आपत्ति जनाएको हो ।
नई प्रकाशन लगायतका संस्थाले पुरस्कार र सम्मानका नाममा विकृति निम्त्याएको र सरकारले पनि त्यस्तै संस्थालाई सहयोग गरेर प्रोत्साहन गरेको सङ्घले आरोप लगाएकोे छ । 

रासस

2016-12-20 21:13


======================================


पुरस्कारका नाममा विकृति रोक्न माग

काठमाडौँ, ५ पुस - प्रगतिशील लेखक सङ्घले साहित्यिक क्षेत्रमा पुरस्कार र सम्मानका नाममा हुने विकृति र राज्यको दुरुपयोग अन्त्य हुनुपर्ने जनाएको छ ।

सङ्घका अध्यक्ष मातृका पोखरेल र महासचिव आरएम डङ्गोलले आज जारी गर्नुभएको विज्ञप्तिमा गणतान्त्रिक मूल्य र मान्यता विपरीत साहित्यिक पदक र पुरस्कारलाई व्यापारिक प्रयोजनमा उपयोग गरिएको तथा चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनको सङ्गति नमिलाइएको भन्दै आपत्ति जनाएको हो ।

नई प्रकाशन लगायतका संस्थाले पुरस्कार र सम्मानका नाममा विकृति निम्त्याएको र सरकारले पनि त्यस्तै संस्थालाई सहयोग गरेर प्रोत्साहन गरेको सङ्घले आरोप लगाएकोे छ । 

रासस

मंगलवार, पौष ५, २०७३ मा प्रकाशित
http://lokaantar.com बाट

========================================

नरेन्द्रराज प्रसाईद्वारा पुरस्कारको नाममा कालो धन्दा, प्रगतिशील लेखक सङ्घको कडा आपत्ति

मुलुकको सामाजिक सांस्कृतिक रूपान्तरणको लागि प्रतिबद्ध लेखक स्रष्टाहरूलाई यस्ता तथाकथित पदक, पुरस्कार, सम्मानको मोहमा नफस्न र यस्ता पदक, पुरस्कार सम्मान अस्वीकार गर्न अपिल

काठमाडाैं/नेपाली जनताको लामो त्याग र बलिदानको परिणामस्वरूप मुलुकमा गणतन्त्रको स्थापना भएको हो । गणतान्त्रिक चेतना र संस्कृति निर्माणमा साहित्य, कला, संस्कृतिको महत्वपूर्ण भूमिका रहने कुरामा इतिहास साक्षी छ । मरणासन्न सामन्तवादलाई जोगाउन केही साहित्यिक संघ–संस्था र व्यक्तिहरूले खेलेको भूमिकाबारे पनि हामी जानकार छौँ ।

अहिले पनि त्यस्ता संस्था र व्यक्तिहरू मरिसकेको राजतन्त्र ब्युँताउने र सामन्तवादी सत्ता संस्कृतिलाई टेको दिने कुत्सित सपना देखिरहेकै छन् । यस्तो अवस्थामा मुलुकको राजनीतिक, सामाजिक र सांस्कृतिक क्षेत्रमा अग्रगामी परिवर्तनको महान् अभियानमा संलग्न प्रगतिशील लेखक सङ्घजस्ता संघ–संस्था र प्रतिबद्ध स्रष्टाहरूले यस्ता गतिविधिप्रति सचेत र सावधान हुनु उत्तिकै आवश्यक छ भन्दै प्रगतिशील लेखक सङ्घले अविल गरेको छ । अध्यक्ष मातृका पोखरेल एवम् महासचिव आरएम डङ्गोलद्वरा हस्ताक्षरित वक्तव्यमा भनिएको छ –

‘यसै सन्दर्भमा गत मङ्सिर ५, २०७३ (वर्ष १७, अङ्क १४) को नेपाल राष्ट्रिय साप्ताहिकमा प्रकाशित ‘पदक–पुरस्कार पसल’ शीर्षकको समाचारमूलक आलेख र त्यसै लेखमा प्रस्तुत नरेन्द्रराज प्रसाईंको अन्तर्वार्ताप्रति हाम्रो ध्यानाकर्षण भएको छ । केही वर्षयता मुलुकमा ख्याति प्राप्त अग्रज स्रष्टाहरूको नाममा ‘त्रिमूर्ति निकेतन’ र ‘नइ प्रकाशन’ले विभिन्न पुरस्कार, पदक र सम्मान प्रदान गर्दै आइरहेकोमा त्यसको चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनप्रति हामी गम्भीर असहमति प्रकट गर्दछौँ ।

यी पुरस्कार, पदक र सम्मानको माध्यमबाट नेपाली साहित्यमा भाट र चाकरी संस्कृतिको पुनरुत्थान गर्दै सम्मानित, पुरस्कृत व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठा र सम्मानलाई धुमिल बनाइएको हाम्रो ठम्याइ छ ।  ठूलो सङ्ख्यामा पुरस्कार, पदक र सम्मान ‘वितरण’ को अन्तर्यमा स्थापित र प्रतिष्ठित स्रष्टाहरूलाई प्रतिबद्ध लेखनबाट च्यूत गराउने उद्देश्य लुकेको स्पष्ट देखिन्छ । राज्यबाट प्राप्त स्रोत र साधनबाट राज्यमाथि नै लाञ्छना लगाइनु र पुरस्कृत, समानित व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठामा आँच पुरयाइनु दुःखद कुरा हो ।

यस्ता संस्थाको विगत, उसका क्रियाकलापबारे कुनै मूल्याङ्कन नगरी आफ्नो लेखकीय स्वाभिमान र गरिमालाई भुलेर कथित मूल्यहीन पुरस्कार, पदक र सम्मानको मोहमा प्रतिबद्ध स्रष्टाहरू नै फस्नु अझ दुःखद कुरा हो । साहित्यिक वृत्तमा मूल्यहीनताको विकास हुँदै गएको कुराको टड्कारो उदाहरणको रूपमा यसलाई लिन सकिन्छ  ।

प्रगतिशील लेखक सङ्घ, नेपाल, मुलुकको सामाजिक सांस्कृतिक रूपान्तरणको लागि प्रतिबद्ध लेखक स्रष्टाहरूलाई यस्ता तथाकथित पदक, पुरस्कार, सम्मानको मोहमा नफस्न र यस्ता पदक, पुरस्कार सम्मान अस्विकार गर्न हार्दिक अपिल गर्दछ ।’

http://www.janapati.com बाट साभार

=================================

पदक र पुरस्कारको मोहमा नफस्न प्रगतिशील लेखक संघको अपिल

प्रगतिशील लेखक संघले साहित्यकारहरु पदक, पुरस्कार र सम्मानको मोहमा नफस्न अपिल गरेको छ। मंसिर ५ गते नेपाल राष्ट्रिय साप्ताहिकमा प्रकाशित साहित्यकार नरेन्द्रराज प्रसाईको अन्र्तवार्ताप्रति आपत्ति जनाउँदै संघले जारी गरेको विज्ञप्तिमार्फत सर्जकहरुलाई यस्तो आग्रह गरेको हो।

विज्ञप्तिमार्फत संघले अग्रज स्रष्टाहरूको नाममा ‘त्रिमूर्ति निकेतन’ र ‘नइ प्रकाशन’ले प्रदान गर्दै आएको पुरस्कार, पदक र सम्मानको चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनप्रति गम्भीर असहमति जनाएको छ।

संघका अध्यक्ष मात्रिका पोखरेल र महासचिव आर एम डङ्गोलद्वारा हस्ताक्षरित विज्ञप्तिमा भनिएको छ, ‘पुरस्कार, पदक र सम्मानको माध्यमबाट नेपाली साहित्यमा भाट र चाकरी संस्कृतिको पुनरुत्थान गर्दै सम्मानित, पुरस्कृत व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठा र सम्मानलाई धुमिल बनाइएको हाम्रो ठम्याइ छ।’

संघले ठूलो सङ्ख्यामा पुरस्कार, पदक र सम्मान ‘वितरण’ को अन्तर्यमा स्थापित र प्रतिष्ठित स्रष्टाहरूलाई प्रतिबद्ध लेखनबाट च्यूत गराउने उद्देश्य लुकेको बताएको छ। राज्यबाट प्राप्त स्रोत र साधनबाट राज्यमाथि नै लाञ्छना लगाइनु र पुरस्कृत, सम्मानित व्यक्तिकै प्रतिष्ठामा आँच पुरयाइनु दुःखद कुरा रहेको संघको ठम्याइरहेको छ।

सो अन्र्तवार्तामा प्रसाईंले कतिपय मर्नुअघि पुरस्कार पाए हुन्थ्यो भन्दै उनी भएको ठाउँमा जाने गरेको बताएका थिए। उनले अन्र्तवार्तामा भएका थिए, ‘कतिपय ‘मर्नुअघि पुरस्कार पाए हुन्थ्यो’ भनेर आउँछन्। कतिपय ‘पैसा तँ खा, पुरस्कार मलाई दे’ भन्छन्। कतिपय ‘पैसा मै हाल्छु, सम्मान दे’ पनि भन्छन्।’

http://nepalkhabar.com बाट साभार
प्रकाशित ६ पुस २०७३, बुधबार

===================================

प्रलेसको ठहर :नरेन्द्र प्रसाई साहित्यमा भाटकारिता र चाकरीकारिता गरिरहेछन 

नइ प्रकाशनको पदक र सम्मानबारे

नेपाली जनताको लामो त्याग र बलिदानको परिणामस्वरूप मुलुकमा गणतन्त्रको स्थापना भएको हो । गणतान्त्रिक चेतना र संस्कृति निर्माणमा साहित्य, कला, संस्कृतिको महत्वपूर्ण भूमिका रहने कुरामा इतिहास साक्षी छ । मरणासन्न सामन्तवादलाई जोगाउन केही साहित्यिक संघ–संस्था र व्यक्तिहरूले खेलेको भूमिकाबारे पनि हामी जानकार छौँ । अहिले पनि त्यस्ता संस्था र व्यक्तिहरू मरिसकेको राजतन्त्र ब्युँताउने र सामन्तवादी सत्ता संस्कृतिलाई टेको दिने कुत्सित सपना देखिरहेकै छन् । यस्तो अवस्थामा मुलुकको राजनीतिक, सामाजिक र सांस्कृतिक क्षेत्रमा अग्रगामी परिवर्तनको महान् अभियानमा संलग्न प्रगतिशील लेखक सङ्घजस्ता संघ–संस्था र प्रतिबद्ध स्रष्टाहरूले यस्ता गतिविधिप्रति सचेत र सावधान हुनु उत्तिकै आवश्यक छ ।

यसै सन्दर्भमा गत मङ्सिर ५, २०७३ (वर्ष १७, अङ्क १४) को नेपाल राष्ट्रिय साप्ताहिकमा प्रकाशित ‘पदक–पुरस्कार पसल’ शीर्षकको समाचारमूलक आलेख र त्यसै लेखमा प्रस्तुत नरेन्द्रराज प्रसाईंको अन्तर्वार्ताप्रति हाम्रो ध्यानाकर्षण भएको छ । केही वर्षयता मुलुकमा ख्याति प्राप्त अग्रज स्रष्टाहरूको नाममा ‘त्रिमूर्ति निकेतन’ र ‘नइ प्रकाशन’ले विभिन्न पुरस्कार, पदक र सम्मान प्रदान गर्दै आइरहेकोमा त्यसको चयन विधि, औचित्य र प्रयोजनप्रति हामी गम्भीर असहमति प्रकट गर्दछौँ ।

यी पुरस्कार, पदक र सम्मानको माध्यमबाट नेपाली साहित्यमा भाट र चाकरी संस्कृतिको पुनरुत्थान गर्दै सम्मानित, पुरस्कृत व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठा र सम्मानलाई धुमिल बनाइएको हाम्रो ठम्याइ छ । ठूलो सङ्ख्यामा पुरस्कार, पदक र सम्मान ‘वितरण’ को अन्तर्यमा स्थापित र प्रतिष्ठित स्रष्टाहरूलाई प्रतिबद्ध लेखनबाट च्यूत गराउने उद्देश्य लुकेको स्पष्ट देखिन्छ । राज्यबाट प्राप्त स्रोत र साधनबाट राज्यमाथि नै लाञ्छना लगाइनु र पुरस्कृत, समानित व्यक्तित्वकै प्रतिष्ठामा आँच पु¥याइनु दुःखद कुरा हो । यस्ता संस्थाको विगत, उसका क्रियाकलापबारे कुनै मूल्याङ्कन नगरी आफ्नो लेखकीय स्वाभिमान र गरिमालाई भुलेर कथित मूल्यहीन पुरस्कार, पदक र सम्मानको मोहमा प्रतिबद्ध स्रष्टाहरू नै फस्नु अझ दुःखद कुरा हो । साहित्यिक वृत्तमा मूल्यहीनताको विकास हुँदै गएको कुराको टड्कारो उदाहरणको रूपमा यसलाई लिन सकिन्छ ।

प्रगतिशील लेखक सङ्घ, नेपाल, मुलुकको सामाजिक सांस्कृतिक रूपान्तरणको लागि प्रतिबद्ध लेखक स्रष्टाहरूलाई यस्ता तथाकथित पदक, पुरस्कार, सम्मानको मोहमा नफस्न र यस्ता पदक, पुरस्कार सम्मान अस्विकार गर्न हार्दिक अपिल गर्दछ ।

    अध्यक्ष                                                                                              महासचिव

मातृका पोखरेल                                                                                   आर.एम्. डङ्गोल

http://www.ratonews.com बाट साभार 

=======================================

फेसबुक वालमा भेटिएका महत्वपूर्ण टिप्पणीहरू 

प्रतिक्रियावादी सामन्ती संस्कारका ब्यक्तिहरु भ्रष्ट ,बिकृत र अरुलाई किन बेच गरेर आफ्नो स्वार्थ पूरा गर्न प्रगतिशील र प्रगतिबाद्को विरुद्ध खनिन्छ्न ।त्यस बाट जोगिएर त्यस विरुद्ध सचेत भएर त्यस्ता को जमेर लाग्नु सचेत स्रस्ताहरुको काम हो ।प्रलेसको बिज्ञप्ती प्रतिहामी सबैले समर्थन गर्नु जायज बिषय हो ।

तथ्यको आधारमा सत्य कुरामा लाग्नु र सत्य न्यायोचित पक्षमा लाग्नु प्रगतिशील ,प्रगतिबादिहरुको जिम्मेवारी आई परेको छ ।

                                                                     

                          - राम विनयको फेसबुक टिप्पणी

======================================

त्यो जोडी भ्रष्टाचारमा आकण्ठ डुबेको र हाम्रो सांस्कृतिक जीवनमा लागेको महारोग हो । म त एक्लै तिनको निन्दा गर्दै आइरहेको छु त्यो पनि स्वविवेकले । खेद र चिन्ताको विषय चाहिँ के छ भने तिनका पाङ्दुरे सम्मान र पुरस्कार लिन तछाड् मछाड् गर्ने कथित श्रष्टाहरूको भीड छ हामीकहाँ । नइ भन्दा खत्तम माधव घिमिरे र सत्यमोहन जोशी हुन् जो त्यो पतित जोडीलाई निरन्तर सहयोग गरिरहेका छन् । नेपाल सरकार संस्कृती मन्त्रालयको त के कुरा गर्नु त्यो त प्रसाइँको बिर्ता हो ।

                        - हरि अधिकारीको फेसबुक टिप्पणी

=====================================

मैले धेरै अघिदेखि भण्डाफोर गर्दै अाएकाे नेपाली साहित्यका यी धमिरा नटवरलाल छितकि/पातकि नई दम्पतिलाई लाेकमानकाे पहुँचका अाधारमा राज्यकाे ढुकुटि समेत बाँडेर ब्रह्मलुट् मच्चाउन दिदा र श्रष्टाकाे लेखकिय स्वतन्त्रता र सम्मानमा ठेस पुग्ने गतिबिधि निरन्तर गरिरहँदा समेत श्रष्टाकै संगठन गरेर हिड्ने याे प्रलेसले यति कुरा भन्न किन बर्षाै लगायाे ? अर्काे लेखक संघ कुन दुलाेमा पसेकाे छ कुन्नि ? नेपाली साहित्यलाई बदनाम गराएर अाफ्नाे छाक टार्ने यस्ता कलंकितहरुकाे सबैले भण्डाफाेर गराै, यीनका कथित पुरस्कार पगरी अस्विकार गराैं र मुख्य त: यीनकाे लुटकाे श्राेत राज्यकाे ढुकुटि लुट्ने कार्यकाे सबैले राेक्न पहल गराै !! घनेन्द्र ओझा - लेखक संघकाे अाधिकारिक भनाई के हाे भाई ? बाेल्न मिल्दैन हाे ??

                    -  कृष्ण बस्नेत 'भाग्य' को फेसबुक टिप्पणी

======================================

हङकङको 4 जना साहित्यकारहरुले भानु पदक वितरणमा असहमति जानउदै प्रेस विज्ञप्ति प्रकाशित गरेर बाहिष्कार गरेका थिए नेपाल मा एक जना वोलेनन लाइन लागेर पदक लिनु सिर झुकाएर उभिए हङकङको बौद्धिक बर्गवाट पत्रकार हरुले कडा भत्सर्ना गरे ।

                          - राजकुमार राईको टिप्पणि

=======================================

राइ जी, मेरा  हजुरबा ज्ञानमणि नेपालले पदक लिन अस्विकार मात्र गर्नु भएन लेखेर संस्कृति मन्त्रालय र प्रवृतिको  विरो ध पनि गर्नु भएको  हो  ।

                            - रत्नमणि नेपालको टिप्पणि

=======================================

यति लेख्ने हिम्मतिलो निस्किन नि निकै समय लाग्यो।तर जे होस् ढिलै भए नि विकृतिको खण्डन भयो।

                          -  मनु लोहरुंग राईको टिप्पणि

=======================================

प्रगतिशील लेखक संघ निर्माण गर्दाको समय सम्झौं । त्यतिखेर ज्यान बेपत्ता पार्न सक्ने चुनौति ब्यहोरेर निर्माण गरिएको हो । नेपाल प्रगतिशील लेखक संघमा पदको भागबण्डा गर्दा गर्दा आम लेखकिय सत्वका निम्ति र सही जुझारु लेखकको समर्थनमा बोल्न डराइरहेको महसूस भएको छ । सम्भावना भएका र स्थापित युवा लेखकहरुको नेतृत्व रहेको बेलामा कमसेकम आफ्नो स्पस्ट धारणा राख्न नडराऔं । मनपरी पुरस्कार बांड्ने चलन चलेको बेला यो बक्तब्य प्रशंसनीय छ ।

                            - स्नेह सायमीको टिप्पणि

========================================

प्रलेसले एउटै भने पनि राम्रो काम थालेछ । प्रलेसआबद्ध व्यक्ति र पदाधिकारीहरू नै लावालस्कर लागेर मेडल थाप्‍न दौडेको देखियो त्यसको पनि इन्भेस्टिगेसन गर्छ होला नि संघले ?

                          - अशोक थापाको टिप्पणि

===========================================

नेपालमा ८।१० बर्षदेखि साहित्यलाई केही ठगहरुले आफ्नो खाइजीविको माध्यम बनाइरहेका छन् । कथित नइ प्रकाशनको बदमासीलाई साहित्यकारहरले आँखा चिम्लिरहेका छन् । आफ्रनी बिवाहित श्रीमतीलाई लखेटेर भतीजा प्रसाईकी श्रीमतीलाई भित्रयाएर यी दुईको नामको शुरु अक्षरबाट नईको नामाकरण गरिएको फोहरी चर्तिकलामा रमाउने कतिपय हाम्रा साहित्यकारहरुको चरित्र देख्दा धिक्कार लाग्छ । यसरी नेपालका कवि, साहित्यकारहरुको चारित्रिक भविष्य कस्तो होला ? कवि शिरोमणि लेखनाथ पौडयाल, बालकृष्ण सम, लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको नाममा त्रिमूर्ति निकेदनलाई मागीखाने भाँडो बनाएर यी ठगहरुले नेपाली समाजलाई नैं लाजमर्दो बनाएका छन् ।

कथित विश्व नारी सम्मेलन यिनीहरुले समाजलाई अल्मल्याउने ठगिखाने नाटक थियो । यिनीहरुले चाकरी गरेको भरमा नेपाल सरकारले लाखौं आर्थिक सहायत दिलाएर जनताको पसिनालाई खोलामा बगाउने काम गरे । भानुभक्तको द्विशतबार्षिकीको लागि पनि यी ठगहरुले प्रसस्त रकम नेपाल सरकारबाट लुँडयाए। साहित्यको खोल ओडेर साहित्य क्षेत्र नैं प्रदुषित गराउनेहरु देश र समाजका रोग हुन् । पैसा भएका तर बुद्धि नभएका केही पैसावालहरुले आफ्रनो पुरस्कार गुठी खोलेर यिनीहरुलाई उभ्याएकाले उनीहरु पनि जखम भएका छन् ।

भूपालमान कार्की, सीताराम पुरस्कारले गर्दा उनीहरु भासिए, वदनाम भए र उनीहरुका पुरस्कार गुठीहरुले पनि हावा खाए । जस्ले धायो, चाकरी ग¥यो त्यसको सम्मान हुने र पुरस्कार पाउने भएपछि त्यो भन्दा बेइज्जती के होला ? एमालेका मोदनाथ प्रश्रित, कांग्रेसका नरहरि आचार्य, जगदिस शम्सेर, सत्य मोहन जोशी, बैरागी काँइलाहरु ठगहरुको पञ्जामा परिसकेका छन् । पैसाको लोभले उनीहरु अर्काको व्यक्तिगत चरित्रको कुरा किन गर्ने भनेर पन्सिन्छन् । मोदनाथ प्रश्रितकी श्रीमती र उनले प्रसस्त कथित पुरस्कार स्वरुप आर्थिक लाभ लिइसकेका छन् । यिनीहरु नइको रछयानमा पसिसकेका छन् । कमलमणि दीक्षित जस्तो साहित्य सिर्जना गर्ने व्यक्ति पनि यिनीहरुको पञ्जामा परे भने अरुको के कुरा गुर्नु । आफ्नै खर्चमा यिनीहरुबाट यिनले जीवनी लेखाए तर अहिले अहिले कमलमणिले ठग भनेर चिनेपछि उनीहरुको बीचमा बोलचालै छैन भन्छन् । यी ठगहरुले त नेपालका केही पैसावाद र साहित्यकारहरुलाई त कति ठगे, ठगे ।.....

अमर कोषमा अमर बाँडाले—‘वन्दिनः स्तुति पाठकाः;” अर्थात बिहान सबेरैदेखि आफ्नो विचारलाई वन्दी बनाई कसैको स्तुतिगान गरेर, स्वार्थसिद्ध गरेर खानेहरु पनि छन् भनेको जस्तो साहित्यको नाममा ठगहरुका पुरस्कार गुठीको रछयानमा फसेकाले स्वाभिमानी साहित्यकारहरुको नुर गिर्दो छ । यसको लागि नई प्रकाशन, त्रिमर्ति र यस्ता वदनाम कार्यमा संलग्न भएका साहित्य जगतलाई नैं प्रदुषण फैलाउने ठगहरुलाई राज्यले नियन्त्रणमा लिई कारवाही चलाउनु पर्छ ।

यस्ता चरित्रहीन अखडाहरुले गर्दा सच्चा साहित्यिक गुठी र उनीहरुबाट घोषित सम्मान र पुरस्कार पनि बिटुलो र अपमानीत भएका छन् । साहित्य भनेको प्रदुषण होइन, सिर्जना हो, चरित्र निर्माणको आधार । अतः साहित्य जगतलाई नैं प्रदषित बनाएर आफ्नो खाई जीबिका बनाउने ठगहरुबाट हरेक कवि, साहित्यकारहरुले बहिस्कार गर्नसक्नु पर्छ । माफियाहरु र ठगहरुले पुरस्कार गुठी खोलेर सबै साहित्यकारहरुलाई बिटुलो बनाउन खोलेको काला पुरुस्कारको लोभमा परेर बिग्नु हुन्न । महान स्रस्टाहरुको नाम बेचेर खान खोज्ने ठगहरुलाई सबैले चिनिसकेका हुन्छन् । तर पनि ठगहरुसँग जोगिनै पर्छ ।

                                - दीर्घराज प्रसाईको टिप्पणि 

=================================



सपनाहरू सबैलार्इ देख्न अधिकार हुन्छ । जस्तै कि गाेपाल पराजुलीहरूले पनि देख्न सक्छन् । महावाणीहरू राजा महेन्द्रहरूका पनि छन् । दही र रोटी  खान पाएपछि पोइल  जाने वा आमाको  जारी खानेहरू यस समयका प्रवृत्तिहरू हुन् । कहिल्यै स्वीकार्य हुनेछैनन् मिथ्याहरूका सपनाहरू र सामन्ती महावाणीहरू ।

                             - रामप्रकाश पुरीको टिप्पणि

===================================

प्र.ले.स.को यो ऐतिहासिक विज्ञप्ति प्रति मेरो सम्मान र सहमति छ । लाजै लागेर आयो धिनलाग्दा साहित्यिक भनाउदाहरूसंग यसपालि देखि । खै के भनौ ।

                                 - कृष्ण प्रसाईको टिप्पणि

==================================

झुक्न जानिएन
झुकेर कवाडी मेडल थाप्न जानिएन
समाज बिकृत बनाउनेहरु देवता भएका छन
झुकेर कहिल्यै लुट्न जानिएन ।

                                                            

                     - राधेश्याम लेकालीको टिप्पणि

===================================


नेपालमा ८।१० बर्षदेखि साहित्यलाई केही ठगहरुले आफ्नो खाइजीविको माध्यम बनाइरहेका छन् । कथित नइ प्रकाशनको बदमासीलाई साहित्यकारहरले आँखा चिम्लिरहेका छन् । आफ्रनी बिवाहित श्रीमतीलाई लखेटेर भतीजा प्रसाईकी श्रीमतीलाई भित्रयाएर यी दुईको नामको शुरु अक्षरबाट नईको नामाकरण गरिएको फोहरी चर्तिकलामा रमाउने कतिपय हाम्रा साहित्यकारहरुको चरित्र देख्दा धिक्कार लाग्छ । यसरी नेपालका कवि, साहित्यकारहरुको चारित्रिक भविष्य कस्तो होला ? कवि शिरोमणि लेखनाथ पौडयाल, बालकृष्ण सम, लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको नाममा त्रिमूर्ति निकेदनलाई मागीखाने भाँडो बनाएर यी ठगहरुले नेपाली समाजलाई नैं लाजमर्दो बनाएका छन् ।

कथित विश्व नारी सम्मेलन यिनीहरुले समाजलाई अल्मल्याउने ठगिखाने नाटक थियो । यिनीहरुले चाकरी गरेको भरमा नेपाल सरकारले लाखौं आर्थिक सहायत दिलाएर जनताको पसिनालाई खोलामा बगाउने काम गरे । भानुभक्तको द्विशतबार्षिकीको लागि पनि यी ठगहरुले प्रसस्त रकम नेपाल सरकारबाट लुँडयाए। साहित्यको खोल ओडेर साहित्य क्षेत्र नैं प्रदुषित गराउनेहरु देश र समाजका रोग हुन् । पैसा भएका तर बुद्धि नभएका केही पैसावालहरुले आफ्रनो पुरस्कार गुठी खोलेर यिनीहरुलाई उभ्याएकाले उनीहरु पनि जखम भएका छन् ।

भूपालमान कार्की, सीताराम पुरस्कारले गर्दा उनीहरु भासिए, वदनाम भए र उनीहरुका पुरस्कार गुठीहरुले पनि हावा खाए । जस्ले धायो, चाकरी ग¥यो त्यसको सम्मान हुने र पुरस्कार पाउने भएपछि त्यो भन्दा बेइज्जती के होला ? एमालेका मोदनाथ प्रश्रित, कांग्रेसका नरहरि आचार्य, जगदिस शम्सेर, सत्य मोहन जोशी, बैरागी काँइलाहरु ठगहरुको पञ्जामा परिसकेका छन् । पैसाको लोभले उनीहरु अर्काको व्यक्तिगत चरित्रको कुरा किन गर्ने भनेर पन्सिन्छन् । मोदनाथ प्रश्रितकी श्रीमती र उनले प्रसस्त कथित पुरस्कार स्वरुप आर्थिक लाभ लिइसकेका छन् । यिनीहरु नइको रछयानमा पसिसकेका छन् । कमलमणि दीक्षित जस्तो साहित्य सिर्जना गर्ने व्यक्ति पनि यिनीहरुको पञ्जामा परे भने अरुको के कुरा गुर्नु । आफ्नै खर्चमा यिनीहरुबाट यिनले जीवनी लेखाए तर अहिले अहिले कमलमणिले ठग भनेर चिनेपछि उनीहरुको बीचमा बोलचालै छैन भन्छन् । यी ठगहरुले त नेपालका केही पैसावाद र साहित्यकारहरुलाई त कति ठगे, ठगे ।

अमर कोषमा अमर बाँडाले—‘वन्दिनः स्तुति पाठकाः;” अर्थात बिहान सबेरैदेखि आफ्नो विचारलाई वन्दी बनाई कसैको स्तुतिगान गरेर, स्वार्थसिद्ध गरेर खानेहरु पनि छन् भनेको जस्तो साहित्यको नाममा ठगहरुका पुरस्कार गुठीको रछयानमा फसेकाले स्वाभिमानी साहित्यकारहरुको नुर गिर्दो छ । यसको लागि नई प्रकाशन, त्रिमर्ति र यस्ता वदनाम कार्यमा संलग्न भएका साहित्य जगतलाई नैं प्रदुषण फैलाउने ठगहरुलाई राज्यले नियन्त्रणमा लिई कारवाही चलाउनु पर्छ ।

यस्ता चरित्रहीन अखडाहरुले गर्दा सच्चा साहित्यिक गुठी र उनीहरुबाट घोषित सम्मान र पुरस्कार पनि बिटुलो र अपमानीत भएका छन् । साहित्य भनेको प्रदुषण होइन, सिर्जना हो, चरित्र निर्माणको आधार । अतः साहित्य जगतलाई नैं प्रदषित बनाएर आफ्नो खाई जीबिका बनाउने ठगहरुबाट हरेक कवि, साहित्यकारहरुले बहिस्कार गर्नसक्नु पर्छ । माफियाहरु र ठगहरुले पुरस्कार गुठी खोलेर सबै साहित्यकारहरुलाई बिटुलो बनाउन खोलेको काला पुरुस्कारको लोभमा परेर बिग्नु हुन्न । महान स्रस्टाहरुको नाम बेचेर खान खोज्ने ठगहरुलाई सबैले चिनिसकेका हुन्छन् । तर पनि ठगहरुसँग जोगिनै पर्छ ।

                        - दीर्घराज प्रसाईको  टिप्पणि

==========================================


 म के भनुँ ,नइ मण्डलीको पुरस्कार र सम्मान नलिने मेरो सिर्जनशील ठहर छ ।

                          - चेतनाथ धमलाको टिप्पणि

==========================================


नरेन्द्रराज प्रसाईं नेपालमा निकै चर्चित छन् । पहिले त पढ्न नआएर पटक पटक फेल हुने कारण, त्यसपछि चाँदनी शाहको चाकडी गरेर वा खराँठ मण्डले भएर, २०४७ पछि यिनको घरमै कांग्रेस कम्युनिष्टले ढुंगा हाने, १ वर्ष त यी घरबाहिरै निस्किन सकेनन् । सबैले यिनलाई मण्डले भनेर देखी सहदैनथे । त्यसपछि भूपाल–सिताराम जस्ता तस्करका नामबाट पुरस्कार स्थापना गर्दा पनि यिनी चर्चितै भए । अझ ससुरा–बुहारी लठारिएर हिँड्दा होस् वा बिहे नै गर्दा पनि यिनी चर्चित भएकै थिए । पछि महाकवि देवकोटा शताब्दीमा लाखौं रकमकुम्ल्याएर यिनी झन् चर्चित भए । अहिले त्यै पैसाले ५० लाखमा कार किनेर शयर गर्दा अख्तियारका लोकमानले उल्टै पुरस्कारवापत ५ लाख नगद दिएछन् । राम्रालाई दिएकाले लोकमानले अहिले काम अनुसारको मान पाएका छन् । महेश र उषा पनि मर्नसकेका भए यो नई झन् दमदार बन्थ्यो होला, स्वर्ग पठाउन त कोसिस गरेकै थियो रे, तर यिनको भोग बाँकी रहेकाले बचेछन् । यसमा पनि यिनी चर्चितै छन् । आधा रकम त खान्की नै भयो । पुरस्कृतले यौनसमर्पण पनि गर्नुपर्ने सुनिए पनि आफुले नदेखेको हुँदा विष र ग्यास पड्काउन लागेको चर्चा सुने पनि मैले देखेको चाहिँ छैन । त्यसपछि करोडी मलको ठेक्का पाएपछि अहिले ससुरा बुहारी कम्पनी नेपाली साहित्यलाई पत्रु बनाउने होडमा भएकाले यिनको चर्चा हुनु स्वाभाविकै हो । तर मलाई लाग्छ, नरेन्द्र प्रसाईं जे हुन्, राम्रा वा नराम्रा जे हुन्, यिनी केही होइनन् । नेपाली कवि, लेखक भनाउँदा चाहिँ खत्तम हुन्, कुनैदिन नरेन्द्रले मेरो पाद ५० चोटि सुँघ ५० हजारको पुरस्का दिन्छु भने पनि सुँघ्ने रहेछन् । मेरो मतमा नरेन्द्र खराबभन्दा पनि यहाँका कथित साहित्यकार खराब हुन् । यिनीहरू पैसा वा मान आउँछ भने गुहु पनि खाने रहेछन् । त्यो सत्यमोहनले पनि धर्म गरेर नाम कमाएको होइन रहेछ । त्यस्तो दुर्नाममा लगेर नाम मिसाउनु छ्या.....छ्या.....त्यसमा तक्मा पाउने १०५ उप्m कति घिनलाग्दो समाचार ? तैपनि मेरो फेसबुकमा नआएको भए यो लेख्दिनँथेँ, यस्तो घिनलाग्दो नाम मेरो पोस्टमा राखेर अपवित्र पार्ने धृष्टता गरिएकाले मेरो पोस्टमा नईको नराख्न बारम्बार भनदा पनि नलागेकाले यो पुरस्कार खाने र सम्मान थाप्नेले पढोस् र आफ्नो अनुहार लगेर नालीमा जोतोस् भन्ने आग्रह साथ । यस्तो खानसक्ने नेपाली कवि लेखक भनाउँदा प्रसाईं भन्दा हजारगुना खराब हुन् । यस्ताले गर्दा आज हाम्रो भाषा साहित्य, धर्म सबै बिग्रेको हो । सबैलाई चेतना भया..........।

शहरमा यतिबेला जोई कम्पनीको पोई पुरस्कार खुलेको छ । देशभरिबाट १०५ जना गाँडा, गोर्चाहरूले निवेदन पनि हाले । कोही कोही उत्कृष्टमा परे, कोही पर्ने तर्खरमा छन् । यसका लागि जम्ला हातसहितको निवेदन खुलेको छ । करोडी मलका रूपमा परिचित यो कम्पनीको निवेदनमा कबुलियतनामा पनि हुन्छ नै । आधा रकम हजूरका पाउमा सास्टांगवापत दिने कबोल गरेपछि जोइ पोइ पुरस्कार परिहाल्छ । धनुषटंकार आकारमा चाकडी गरेपछि सम्मानित हुन कुनै आइतबार कुर्नु पर्दैन । यो जोइ, पोइ मिलेर खोलेको करोडी मलको बम्पर उपहार अन्तर्गतको पुरस्कार हो । यी जोइ पोइ दुवैजना पहिले ससुरा बुहारी थिए । ससुराले नै लभ गरेर बुहारी ल्याएपछि देशमा ठूलै हंगामा मच्चिएको पनि थियो । निकै वर्ष यी जोइ पोइको चर्तिकलाले नेपाली समाज शर्माए पनि सञ्चार मिडिया भने गर्माइरह्यो । तर अहिले त्यस्तो चर्चा सेलाए पनि यिनले दिने जोइ पोइ पुरस्कारले नेपाल खाल्डो पूरै हल्लाइरहेको छ । नहल्लाओस् पनि किन ? यी दुवै पहिले हल्लनटाठ थिए । कताबाट द्यौकोटाको कोटा परेर मालामाल भए । घटराजको घट्ट घुमाएर गाडी पनि किने । भन्सार अनुसारको संसार नेपालमा पाइने हुँदा यिनीहरू रोडपतिबाट करोडपति पनि भए । धेरै वर्षदेखि ल्याङ्खुरे टाइपको प्याङ्खुरे बाइकमा चढ्नुपर्ने लण्ठा अब रहेन । नाफामा आएका ३ कुमारीहरू पनि बेलैमा माना मेलामा लागे । बाँकी एक कुमारले पनि घरबार जोडे । एउटाको नाति अर्कोको पनाति भयो । एउटीको पनाति अर्कोको खनाति भयो । खनातिसम्म बनाइसकेका जोइ पोइले अहिले एक दशकदेखि नेपाली पुरस्कारको ठेक्का पट्टा चलाइरहेका छन् । कसैको न्वारान, पास्नी, चौरासी, शताब्दी परे जोइ पोइ कम्पनीले ख्वात्तै पुरस्कारको घोषणा गरिहाल्छ । यो कम्पनीलाई लोकमानको मेजमान पनि चलेकैछ । रामबाबुको दाम पनि परेकैछ । ए राता मकै ! शण्डमुण्डको शासन कस्तरी फस्टाएको हो ? बुझ्नै पो सकिएन ।

जोइ पोइ कमपनीले रुचाएको मान्छेलाई घिचाउने सरकारी नीति छ । भानुको गानु झिक्न होस् वा द्यौकोटाको कोटा हजम पार्न होस्, मोतीको ज्योति खोज्न होस् वा समको ममः पकाउन होस् यी जोइ पाइको खाँचो सरकारले महसूस गर्छ । जुन सरकार आए पनि नाकमा प्वाल परेकै हुँदोरहेछ क्यारे ! जोइ पोइ नै रोजिहाल्छ, यसो गन्ध सुँघ्दै यिनलाई नै खोजिहाल्छ । मनमोहनको धन हजम गर्न होस् वा फत्येमोहनको जीवन दोहन गर्न होस् सबैको टेण्डर यसकै भागमा पर्ने गर्छ । सय वर्ष पुग्न २।४ वर्ष बाँकी भए पनि यसले अगाडि नै शताब्दी बुरुष भनेर घोषणा गरिहाल्छ । पहिले त लास्ट कविको पनि खान खोजेको थियो, कुन्नि के भएर हो बुढाले दिएनछन् क्यारे ! अनि कान्छो भाइ जोशीलाई खसी बनाउन तम्तयार भयो । जो मान्छे यो जोइ पोइ एण्ड कम्पनीको आँखामा पर्छ त्यो ह्वात्तै १ बित्ता माथि उठिहाल्छ । जोइ पोइको आँखामा नपरेको मान्छे नामी भए पनि दामी हुन सक्तैन । दामी भन्नुको अर्थ हो, दाम कमाउने र दामअनुसारको माम पकाउने । यिनका आँखामा परेका कस्ता कस्ता हरामी पनि दामी भएका छन्, बेनामी पनि नामी बनेका छन् । कस्ता कस्ता लण्ठुप्रसाद पनि यिनको पुरस्कार थापेर कण्ठुप्रसाद भएका छन् । शहरमा यिनको जति चर्चा आजसम्म कसैको भएन र हुन पनि नपरोस् भन्ने भावना नबढेको होइन । तर लोतिखरे साहित्यकारको नपुंसकत्व राम्ररी बुझेको छ जोइ पोइ संस्थाले । लड्डु भेटे भड्डु जत्रो मुख बाउने पाङदुरे साहित्यकारको बाहुल्य नै यो कम्पनीको फलिफापको प्रमुख कारण पनि हो । आँट नभएका विचरा निम्सरा र भ्रष्ट स्रष्टाहरू निवेदन बोकेर घट्टेकुलोको ठूलो डिलतिर हाम्फाल्छन् । जोइ पोइले यसो विष्ट्याए पनि सुरुङ्जत्रो मुख बाएर रसास्वादन गर्न तम्तयार लाम बस्छन् । वामपन्थीदेखि खामपन्थीसम्म, प्रजातन्त्रवादीदेखि बजातन्त्रवादीसम्म, बुद्धिजीवीदेखि लद्धुजीवीसम्म सबका सब यिनका आँगनमा लम्पसार परिरहेका हुन्छन् । यिनीहरूले पहिले तीताराम मिठाराम पनि चलाए । केही समय यो पाल र ऊपालका खालको पुरस्कार पनि दिलाए । त्योभन्दा पहिले खाँदनी खाको सारी टक्टक्याएर गुन्द्रुक पेलेको सबैलाई थाहा छ । यो कम्पनीको नाम सुन्दा नरहरि पनि थरहरी हुने गर्छन् । कान्ताका कोमल पाउमा भेटी चढाएर माउवादीको हाउभाउ बढाएर माल पार्टीको माल झार्नसम्म भ्याएका छन् । यिनले विरोधी जति सोधी सोधी, खोजी खोजी पुरस्कार दिलाएका छन् । यिनकोमा मालपानी खान दलका मलसम्म कमण्डलु बोकेर जदौ पारामा धनुषाकारमा लामबद्ध हुने गर्छन् । यो कम्पनीले सालोलाई कालो र कालोलाई सालो बनाउन पनि सक्छ । यसले प्रमाणपत्र दिएपछि लम्फुल्वाँठ पनि क्याँटवाला बन्नसक्छ । यिनको दया मायामा कत्रा कत्रा केसीहरू पनि खसी भएका छन्, यागराजहरू पनि खाग भएका छन् । साकारहरूले पनि ठूलो आकार लिएका छन् । हुँदा हुँदा अब त विरही पनि सुराही बोकेर उतै हाँजिर हुन थाले । यो कम्पनीले यसपाला भजनभारती पनि कुम्ल्याउने भएको छ । आखिर साकारले नयाँ आकार लिएपछि सर्पहरूले गीत नसुनेर के फरक पर्छ र !

यसपल्ट जोइ पोइ कम्पनीले जशीको खसी खुइल्याउन काम भेट्टाएको छ । शताब्दी बुरुसको यसै मेसोमा देशभरिका १०५ जना लम्फुल्वाँठहरू सम्मानित हुने खबर आयो । सबैले खसीको दशीसहित भागशान्ति जय नेपाल गर्न पाउने भए । यसका लागि के कति खामसहितका दाम आमदानी भए त्यो त थाहा भएन, तर लम्फुहरूको भने राम्रै उद्धार हुने भयो । यो कम्पनीको शुरुआती पछि कोही अब लम्फुको दर्जामा रहिरहन परेन । सायद यिनको पिण्ड खाएपछि खानेको सिधै स्वर्गवास पनि हुन्छ होला । यिनको कर्तुतबाट कतिले घरबार जोडे, कतिले दरबार छोडे, कतिको त्राण छुट्यो कतिको प्राण उड्यो । तर पनि कम्पनी चलेकै छ । यिनको मुट्ठीमा परेपछि माइलीदेवीको कोइली उडेको छ, अरुणाको करुणा पग्लेको छ । द्यौकोटाको कोटाबाट ५० लाख बराबर कुम्ल्याएर अमृका पनि बसे, यसो डलरको खरानी पनि घसे । भनुँ भने ससुरा बुहारीले दुनियाँलाई छहारी दिए । त्योवापत यसो दानापानीका लागि योग्यताअनुसारको रसदपानी पनि लिए । लिने र दिनेको कुरो मिलेपछि जोइ पोइ पुरस्कार परि नै हाल्छ । जसले मह काढ्छ, त्यसले हात चाटिहाल्छ । धेरैलाई मोहनीको मह ख्वाएपछि हात चाट्दा पर्ने माल मुलाको के गन्ती भो र ! अँ, साँची, यिनको पुरस्कारमा पनि दलको कोटा छ रे ! कुन दलले थालमा सुन राखेर सिफारिस गर्छ, त्यही पुरस्कृत हुन्छ रे ! कस्तो राम्रो सिस्टम ? अझ यिनको धुपौरे त असम्मानित हुनुपर्दैन रे ! अहा ! कस्तो राम्रो योजना ? यिनले सन् २०२० भित्र सबैलाई मुर्गा बनाइसक्ने प्रण गरेका छन् रे ! सबै कवि, सबै लेखक, सबै पत्रकार, सबै लम्फुल्वाँठहरू सम्मानित भएपछि मात्र आपूm हुने यिनको सोच छ रे ! यो कम्पनीको उदयपछि नामर्द साहित्यकारहरू पनि मर्द भएका छन् । नदीहरू सागर भएका छन् । दोषीहरू निर्दोषी भएका छन् । श्यामहरू श्वेत भएका छन् । प्रश्रितहरू आश्रित भएका छन् । निधिहरूको गिदी पगाल्न नसकेर मात्र यिनीहरू चिन्तित बनेका हुन् । अरु सबै यिनको एकलौटी छ । यिनले जे भने पनि चल्ने भएपछि अब भात नीति चलाउन राजनीति गर्नु पर्दैन, राजनीतिले नै भात नीति चलाउँछ । यिनको शब्दकोशमा लाज शर्मको मर्म तृणभर छैन । जसीका नाउँमा सिंगै खसी खानु उसले परम् धर्म मानेको छ, नखाई बाँचिंदैन भन्ने पनि जानेको छ । नबाँची सिन्को भाँचिंदैन भन्ने ठानेको छ । यो मान्ने, जान्ने र ठान्ने कारणले यो कम्पनी एक नम्बरमा पर्न थालेको छ । कम्पनीको खाने र कम्पनीलाई ख्वाउने परम्परा एकनाससित चलिरहेकै छ । शताब्दी मात्र होइन अर्को गताब्दीसम्म पनि चलिरहने छ । यदि तपाईंमा पनि चरम रूपमा शरम छैन भने, भात खान लाज छैन भने, सधै लम्फुल्वाँठको साढेसातीले ग्रस्त पारेको छ भने, नामविनाको काम छ भने आजैका मितिमा जोइ पोइ संस्थामा निवेदन दिनुस्, तपाईं उत्कृष्टमा परिहाल्नु हुन्छ । तपाईंले परम् वीरचक्र पदवी पाइहाल्नु हुन्छ । यो संस्था दाम लिन र दिन सिपालु मात्र होइन कृपालु पनि छ । यिनले नेपाली साहित्यमा पाण्डित्यको पनि ठेक्का पाएका छन् । कसलाई उठाउने, कसलाई सुताउने, कसलाई लडाउने, कसलाई अघि बढाउने यिनकै हातमा छ । लोकतन्त्रमा लिनलाई लाज हुँदैन । लाज मानेर काज पनि चल्दैन । त्यसकारण ढिला नगर्नुस्, आजै जोइ पोइ पुरस्कार खाइहाल्नोस्, चुक्नुभयो भने फेरि मरेपछि खा बाबै केरा होला नि ?
महाकवि देवकोटा आश्रम, काठमाडौं ।

                  -रत्ननिधि रेग्मी ‘शुक्राचार्य’ को टिप्पणि

===========================================

साहित्यमा चम्चागिरि, फरिवरयााद, नातावाद, कृपावाद सबै सबै बिक्रिति भित्र्याउने जिम्मा चैँ त्यै त्रिमुर्ति निकेतनका प्रसाईं बुढाबुढिलाई रहेछ कि क्या हाे ? कहिले भानुभक्तका नाममा त कैले देवकाेटाका नाममा कैले कस्का कैले कस्का नाममा, यसपालि नि सत्यमाेहनका नाममा साला, सालि, हुक्के, चम्चे, भाइ भतिजाहरु स‌बैलाई प्रशंसापत्र, कदरपत्र, ताम्रपत्र काेनि के के पत्र बाँड्न भ्याएछन् !!! अझ सम्मान थापिमाग्नेकाँट जनहि २० हजार नि लिन भ्याए रे उफ्फ्फ !! लाज नभएपछि के लाग्छ र ? कदर चैँ के गरेवापत गरेका हुन् कुन्नि ??? केजाति गर्नेलाई भन्दा देख्नेलाई लाज ........

कृष्ण बस्नेत 'भाग्य' को टिप्पणि 

================================================

===============================================

टिप्पणीहर

                                      सामन्तको स्तुति गाइएको 'भूपाल अर्चना' बारे मातृका पोखरेलको  लेख

                                                                      ( जनएकता साप्ताहिक - २०५४ साल )

============================================================

पूर्व प्रधानमन्त्री प्रचण्डलाई ‘त्रिमूर्ति सम्मान’ र ‘शताब्दी पदक’ बारेका बहस एवम् विवाद 

पूर्व प्रधानमन्त्री प्रचण्डलाई ‘त्रिमूर्ति सम्मान’ र ‘शताब्दी पदक’
••

त्रिमूर्ति निकेतनले पूर्व प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’को दुई पल्टको प्रधानमन्त्रित्वकालमा उहाँले त्रिमूर्ति निकेतनको थप उचाई अभिवृद्धिका साथै नेपाली भाषासाहित्यमा पुर्याउनु भएको योगदानको कदर स्वरुप उहाँँलाई ‘त्रिमूर्ति सम्मान’ र ‘सत्यमोहन जोशी शताब्दी पदक’समर्पण गर्ने निर्णय गरेको छ ।

त्रिमूर्ति निकेतनका संस्थापक तथा अध्यक्ष श्रीमती इन्दिरा प्रसाईको अध्यक्षतामा बसेको निकेतनको बैठकले सो निर्णय गरेक...ो हो ।
•
स्मरणरहोस त्रिमूर्ति निकेतन र नइ प्रकाशनको माग बमोजिम नेपाली वाङमयका शिखर व्यक्तित्व डा.सत्यमोहन जोशीको योगदानलाई मूल्याङ्कन गरी पूर्व प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल 'प्रचण्ड'काे प्रधानमन्त्रित्वकालमा उहाँलाई "वाङमय शताब्दी पुरुष"को उपाधि प्रदान गरिएको थियो।

साथै त्रिमूर्ति निकेतनका अन्य विशेष महत्वका कार्यहरुमा पनि पूर्व प्रधानमन्त्री ‘प्रचण्ड’द्वारा विशिष्ट सहयाेग प्राप्त भएका थिए ।
•
आगामी भदौ ३ गते त्रिमूर्ति दिवसका अवसरमा वाङमय शताब्दी पुरूष डा.सत्यमोहन जोशीबाट पूर्व प्रधानमन्त्री ‘प्रचण्ड'लाई ती सम्मान समर्पण गरिने छन् । साथै सो समारोहका प्रमुख अतिथि पनि 'प्रचण्ड' नै रहनु हुने भएको छ ।

यसबारे आज 'प्रचण्ड गृह' लाजिम्पाटमा त्रिमूर्ति निकेतनका अध्यक्ष इन्दिरा प्रसाईले साेबारेको पत्र पूर्व प्रधानमन्त्री 'प्रचण्ड'लाई हस्तान्तरण गर्नुभयो ।

त्यस अवसरमा शताब्दी पुरूष डा.सत्यमोहन जोशी, पूर्व शिक्षामन्त्रीद्वय डा.माेदनाथ प्रश्रित र दीनानाथ शर्मा, साझा प्रकाशनका अध्यक्ष तथा महाप्रबन्धक डोलिन्द्रप्रसाद शर्मा, अनुवादक अनुराज जाेशी र त्रिमूर्ति निकेतनका सदस्यसचिव नरेन्द्रराज प्रसाईको उपस्थिति थियो ।

(नरेन्द्रराज प्रसाई)
सदस्यसचिव
त्रिमूर्ति निकेतन

===========================================================

यो समाचार पछि प्राप्त प्रतिक्रियाहरू 
यससम्बन्धी  Facebook का केही टिप्पणीहरू 

बलराम तिमिल्सिनाको फेसबुक स्टाटस -

अध्यक्ष प्रचण्ड !आज एउटा दुखद खवर पढियो र लाजमर्नु फोटो पनि मुख विगारेर हेर्न वाध्य भैयो । नई प्रकाशनले तपाईलाई दिने भनेको त्रिमूर्ती सम्मान र सताव्दि सम्मान पुरस्कार स्वीकार गर्न तपाईलाई के कुराले तयार गर्यो ? केन्द्रीय कार्यलयका लाटागाँडाहरू भात मात्रै खान्छन कि सोच्छन पनि ? सांस्कृतिक विघटनको यो पर्यावरणमा एति वोल्नु आवस्यक ठानियो । रिसानी माफ होस । रिसाउँने नै भए पनि परेको व्यहोरौंला ।
विरोधको झण्डा उठेको सम्झनोस !

 बलराम तिमिल्सिनाको फेसबुक स्टाटस 

 ===========================================================

 नरेन्द्रजंग पिटरको स्टाटस 

सास्कृतिक रुपान्तरणको अगुवा माओवादी केन्द्रका अध्यक्ष कामरेड प्रचण्डले ‘त्रिमूर्ति सम्मान’ र ‘सत्यमोहन जोशी शताब्दी पदक’ स्वीकार्नु हुन्थ्यो वा हुँदैनथ्यो ? दातासंस्थाको पृष्ठभमि र अहिलेको सकृयता, पुरस्कार वा सम्मान दिने र लिनेको विषय सास्कृतिक पक्षधारितासंग जोडिएको विषय हो कि हैन ? पुरस्कार व सम्मानसङ सम्मान मत्र हुदैन तेस्ले दिने सन्देश पनि हुन्छ । यसले सार्वजनिक सन्देश के जान्छ ? माओवादी सास्कृतिक वहसको विषय बन्नुपर्छ ।

Narendra Jung Peter 

========================================

नरेन्द्रजंग पिटरको स्टाटस 

प्रसंग नईपुरस्कार र कम.प्रचण्ड:खारिएको नेता त्यो हुन्छ जो परिस्थितिको गम्भीरता र त्यसका असर समयमै बुझन सक्छ । त्यही बिन्दुमा सम्मानकासाथ एककदम पछाडि हट्न पनि सक्छ । त्यसैले मात्र चाटुकारबाट नघेरिएर आस र त्रासरहित स्रिजनात्मक आलोचकलाई विरोधी र अराजक हैन् आफन्त सोच्न सक्छ । तर हतारमा निर्णय गर्ने, फुर्सदमा पछुताउने भने गर्न हुँदैन् ।

Narendra Jung Peter 

मातृका पोखरेल 

 ======================================================

जनमेलको स्टाटस

लाजमर्दो , विरक्त लाग्दो र अलिअलि पीडा पनि हुने दृश्य-समाचार-छि: छि: l नैतिकता शून्य भएपछि हुने यस्तै हो l 'चैतन्य' अर्थात् मोहन बैद्यलाई पनि यो लाइनमा उभ्याउने प्रयास थियो भन्ने पनि सुनियो l धन्न l यसवापत कति रकम ओइरिएको होला मन्त्रलायाबाट ! जेजे गरे पनि भयो यसो गरेपछि l हेर हेर साझा प्रकाशनको भूमिका !!!???

==========================================

डा. कृष्णराज अधिकारीको वालबाट

साहित्यिक संस्थाको आवरणमा प्रतिगमनको खेती गर्दै आएको त्रिमूर्ति निकेतनले कतिपय प्रगतिशील भनिने व्यक्ति र संस्थाहरुलाई समेत पुरस्कार र सम्मानले डामिरहेको अवस्थामा माओवादी केन्द्रको शीर्ष नेतृत्वलाई नै डाम्न सकिन्छ कि भन्दै गरेको धृष्टता पूरा हुन सकेन । सम्मान अस्वीकार गर्न सल्लाह दिने साहित्य–संस्कृतिकर्मीले विचार पु¥याए । पञ्चायती प्रेत जगाउन खोज्ने संस्थागत संरचना र नेतृत्वमा परिवर्तन नभइकन उक्त संस्थाद्वारा प्रदान गरिने सम्मान–पुरस्कार कुनैपनि प्रगतिशील लेखक र राजनीतिक व्यक्तित्वले स्वीकार गर्नु उचित हुँदैन ।

==========================================

सरल सहयात्रीको फेसबूक वालबाट

अध्यक्ष आफ़ैमा सम्पूर्ण होईन । नेतृत्वलाई कसरी कहा र कस्तो तरीक़ाले प्रस्तुत गराउने भन्ने विषयमा समन्धित सचिवालय वा वरिपरीका नेतृत्व ले जान्नु पर्ने विषय हो । अध्यक्ष कमरेड प्रचण्डलाई नइ/त्रिमूर्ति सम्मान/शताब्दी पदक स्वीकार गर्राउने मनसाय ले जुन प्रकृतिको भेंटघाट को वातावरण ज़िम्बेवार नेतृत्व बाट श्रीजना गरियो सो ग़लत थियो । सो समाचार बाट बिशेस गरी अध्यक्ष को सन्दर्भमा प्रगतिवादी/प्रगतिशिल आन्दोलनका अभियन्ताहरुको चिन्ता र अविस्वासले हिजो र आज दिनभरीनै प्रमुखता पायो । अन्तत: सचिवालयले सो पुरस्कार नलिने वक्तव्य जारी गर्नु पर्यो । आगामी दिनमा यस्ता खालका विवादित कार्यतालिका र भेटघाटको सन्दर्भमा अध्यक्षको सचिवालय तथा दोस्रो तहका नेता कमरेडहरुले विशेष ख्याल गर्दै सकेसम्म नेतृत्वलाई कम विवादित गरिदिन अत्यावश्यक भएको छ ।

अध्यक्ष 

जनसांस्कृतिक महासंघ नेपाल

=========================================

पुण्य खरेलको स्टाटस

पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले नइ प्रकाशनले प्रदान गर्ने त्रिमूर्ती शताब्दी सम्मान इन्कार गरेकाे थाहा पाउँदा म अाफू एकलाे रहेनछु भन्ने बाेध भयाे । म प्रचणड र उहाँका सल्लाहकार सबैलाई धन्यवाद दिन चाहन्छु । मलाई नइ प्रकाशन तथा त्रिमूर्तीले जे नै सम्मान गर्ने भए स्वीकार्य छैन । मलाई यस संस्थाका प्रमुखहरू प्रति र उनीहरूकाे पक्षधरताप्रति नै वितराग छ ।

==========================================

घनेन्द्र ओझा को स्टाटस

कुरो "न इ सम्मान"को-
यसपटकका ती दुवै सम्मान प्रचण्डलाई नै दिने भन्ने कुरा त पहिल्यै पनि आएकै हो! तर त्यो यति व्यापक हुन पाएन! अहिले प्रचण्डलाई निम्तो गर्न जादा खिचिएको फोटोले साच्चै विश्वास दिलायो हामीलाई कि प्रचण्डले सम्मान लिने नै रहेछन भनेर! अनि पो हाम्रो घैटोमा बत्ती बल्यो!
हाम्रो घैटोमा बत्ती बल्नु भनेको प्रचण्डका घैटोमा पनि उज्यालो पर्नु भयो!
कुरोचाही त्यही पुग्छ जति गरे पनि-
हिजो शेरबहादुर देउवाको बीबीसी काण्डमा उनका सल्लाहकारलाई नै प्राथमिक दोषी देख्ने मैले आज प्रचण्डका सल्लाहकार नै दोषी देख्नु मेरो गल्ती भए पनि होस!
यद्यपि, उनले त्यसलाई अस्वीकार गरेको घोषणा गरेर समयमै "शाख" जोगाउने प्रयास जुन गरे, त्यो स्वागतयोग्य हो!
प्रचण्डको राजनीतिक दर्शन र हिजोका व्यवहारबाट म कहिल्यै खुसी छैन, यो मेरो व्यक्तिगत कुरा हो तर उनी कसैले माने पनि वा नमाने पनि राज्य सन्चालनको जिम्मेवारी लिएका, सत्तारुढ एक प्रमुख घटकका नेता हुन, जसलाई मैले र मजस्ताहरूले सम्मान गर्नै पर्छ र यस्ता व्यक्तिले के गर्ने, के नगर्ने भन्नेबारेमा गहन रूपले सोच्नुपर्छ, एकप्रकारको आचारसम्हिता आफैले बनाउनुपर्छ! यो केपी ओली र शेरबहादुर देउवामा पनि उत्तिकै लागू हुन्छ!
नोट- यहाँ टिप्पणीमा "त सल्लाहकार हुनुपर्थ्यो है" भन्ने जस्ता कमेन्ट आएमा चाहिँ त्यसलाई "बेबकुफी चरित्र" मात्र भन्न सक्छु!

===========================================================

चेतनाथ धमलाको फेसबुक स्टाटसबाट 

क प्रचण्ड तपाईंले नइ/त्रिमूर्ति सम्मान/शताब्दी पदक स्वीकार गर्ने समाचारले पहिरोबाट खसेजस्तो अनुभूति मलाई भएको थियो ।तर अाज एकाएक अस्वीकार गर्ने तपाईंको निर्णयको समाचारले सगरमाथा चढेको अनुभूति भयो।

चेतनाथ धमला 

केन्द्रीय उपाध्यक्ष 

अखिल नेपाल लेखक सङ्घ ,केन्द्रीय समिति 

पेरिसडाँडा,कोटेश्वर ।

=============================================

भूपू राजालाई अझै राष्ट्रिय एकताको प्रतिक मान्छन नरेन्द्रराज प्रसाईं :-

राजा नै चाहिन्छ
•••
छत्तीसै वर्ण नेपालीको भावना साझा होस्
हिमालदेखि तराईसम्म एकता राजा होस् ।

राष्ट्रियता जोगाउन अब राजा नै चाहिन्छ
नेपालीको धुकधुकीभित्र राजा नै पाइन्छ
राजाकै टेको राजाकै आड देशलाई खाँचो छ
यो माटोभरि जहाँसुकै पनि राजाकै नासो छ ।

मन्दिरमा राजा पूजामा राजा सगुनमा राजा छ
किन हो कुन्नि नेपालीको भरोसै राजा छ
राजाको एउटा छहारीभित्र बाँच्नुमा गर्व छ
राजाकै ओत पाउँदा मात्र नेपाल स्वर्ग छ ।
~
(राष्ट्रिय एकताका प्रतीक श्री ५ ज्ञानेन्द्रको ७१ औं शुभजन्मोत्सवका अवसरमा प्रस्तुत)

मलाई राजानै चाहिन्छ - नरेन्द्रराज प्रसाईं

ज्ञानेन्द्रको जन्मोत्सवमा नरेन्द्रराज प्रसाईं 

============================================================

त्रिमूर्ति सम्मान र शताब्दी पदकका बारेमा जनस्तरबाट व्यापक विरोध आएपछि जारी प्रेस नोट ।

त्रिमूर्ति सम्मान र शताब्दी पदकसम्बन्धि अध्यक्ष क. प्रचण्डको सचिवालयद्वारा जारी प्रेस नोट -

================

त्रिमूर्ति निकेतनले पूर्वप्रधानमन्त्री एवं ने.क.पा. (माओवादी केन्द्र) का अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’लाई ‘त्रिमूर्ति सम्मान र शताब्दी पदक’द्वारा सम्मानित गर्ने समाचार यसअघि नै सार्वजनिक भइसकेको थियो । तर, यसबारे पर्याप्त जानकारी लिएर मात्रै आवश्यक निर्णयमा पुग्नुपर्ने भएकाले सम्मान र पदक लिने वा नलिनेबारे अध्यक्ष क. प्रचण्ड र अध्यक्षको सचिवालयले आधिकारिक धारणा सार्...वजनिक गरेको थिएन ।

बुधबार अध्यक्षको सचिवालयलाई जानकारी नै नदिई पार्टीका केही नेताहरुको पहलमा त्रिमूर्ति निकेतनका पदाधिकारीहरुद्वारा अध्यक्ष क. प्रचण्डलाई भेटी भदौ ३ गते आयोजित सम्मान कार्यक्रममा निमन्त्रणा गरिएको र विभिन्न मीडिया एवं सामाजिक सञ्जालमा अध्यक्षले सम्मान र पदक ग्रहण गर्ने समाचार प्रकाशित भएकोबारे हाम्रो गम्भीर ध्यानाकर्षण भएको छ । पदक, सम्मान वा कुनै पनि पुरस्कार लिने वा नलिने व्यक्तिको व्यक्तिगत स्वतन्त्रता र अधिकारको कुरा हो । तर, त्रिमूर्ति निकेतनको इतिहास, इतिहासका विभिन्न कालखण्डमा खेलेको राजनीतिक र वर्गीय पक्षधरता एवं सम्मान र पदकसम्बन्धि प्रगतिवादी चिन्तक एवं स्रष्टाहरुले देखाउनु भएको चासो एवं सकारात्मक सुझावलाई ध्यान दिँदै अध्यक्ष क. प्रचण्डले सम्मान र पदकका लागि आफूलाई छनोट गरिएकोमा निकेतनलाई हार्दिक धन्यवाद दिँदै ‘त्रिमूर्ति सम्मान र शताब्दी पदक’ ग्रहण नगर्ने निर्णय गर्नुभएको व्यहोरा यसै प्रेस नोटमार्फत् जानकारी गरिन्छ ।

यस सन्दर्भमा प्राविधिक त्रुटीलाई लिएर नेपालको परिवर्तनको आन्दोलन, सामाजिक सांस्कृतिक रुपान्तरणमा अध्यक्ष क. प्रचण्डले खेल्नुभएको युगान्तकारी एवं ऐतिहासिक नेतृत्व र भूमिकालाई कमजोर नपार्न र अध्यक्षको प्रगतिवादी चिन्तन र व्यवहारको निष्ठाप्रति आशङ्का नगर्न आग्रह गर्दै बेलैमा सकारात्मक र रचनात्मक सुझाव प्रदान गर्नुभएकोमा सम्पूर्ण प्रगतिवादी चिन्तक एवं स्रष्टाहरुमा हार्दिक धन्यवाद समेत व्यक्त गर्दछौं, धन्यवाद ।

 
५ श्रावण, २०७४

जोखबहादुर महरा
स्वकीय सचिव

२०७४ साउन ६ गते  http://www.onlinekhabar.com मा प्रकाशित

=====================================

००० 

रामदेव पाण्डेको फेसबुक स्टाटसबाट 

पूर्व प्रधानमन्त्रि एबम् नेकपा माओवादी केन्द्रका अध्यक्ष कमरेड प्रचन्ड र उहाँको सचिवालयले बदनाम भैसकेको एउटा पुरस्कार र सम्मान ग्रहण नगर्ने निर्ण्यय गर्नुभएकोमा धेरै धेरै धन्यवाद र बधाई पनि ! अझ धेरैभन्दा धेरै धन्यवाद उहाँको आजसम्मको सैद्धान्तिक लगानी, वैचारिक कमाइ र प्रतिस्ठाको चिन्ता गरी झकझक्याउँदै उहाँलाई एक प्रकारले पतन गराउने ग्र्यान्ड डिजायनप्रति सचेत गराउनुहुने समस्त प्रगतिशील विचारक र स्रस्टाहरुलाई, जसले उहाँ र उहाँको पार्टी एबम् नजिककाहरुलाई समेत समयमै सचेत गराउनुभै एउटा षड्यन्त्रबाट जोगाउन सक्नुभयो । अब पुरस्कार र सम्मानको थोक दुकानमार्फत भैरहेको समग्र आर्थिक अपचलनको गम्भिर छानबिन हुनुपर्छ जहाँबाट सरकारी सरोकारवालाहरुकोसमेत मिलेमतोमा अकल्पनिय घोटालाको सम्भावना देखिन्छ । अब पुरस्कार र सम्मानहरुको अबैध र थोक पसलको पर्दाफास हुनसक्ने सम्भावना बढेर गएको छ । पुन: धन्यवाद कमरेड प्रचण्डलाई !

========================================================

000

पदक / सम्मानका नाममा फसाउने उद्देश्यसहित कमरेड प्रचण्डलाई अति प्रसंसा गरेर लेखिएका नरेन्द्रराज प्रसाईंका लेख एवम् टिप्पणिहरू :

==================

यस युगका महान् योद्धा अर्थात् प्रचण्ड

- नरेन्द्रराज प्रसाईं

म माओवादी होइन; तर मैले आफूलाई मन पर्ने बर्तमान राजनीतिज्ञको नाउँ लिनु पर्यो भने प्रचण्डका विकल्पमा अरू नाउँ नै पाउन सक्तिन । त्यतिमात्रले पनि पुग्दैन; नेपालका हालसम्मका तीन जना प्रधानमन्त्रीको नाउँ भन भनेर कसैले मलाई सोध्यो भने उत्तर दिन करै लाग्छ; जनरल भीमसन थापा, जङ्गबहादुर राणा र क.पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड । यो बेहोरा वक्ता जजसको अनुहार निचोरिए पनि प्रचण्ड नेपाल राष्ट्रका आधुनिक राजनीतिका बादशाह हुन्; उनको जोडा अझै कैयौं वर्ष नेपालले पाउन गाह्रै छ ।

प्रचण्ड लाउरे बाउरे नेता पनि होइनन् । उनी सशक्त राजनेता हुन् । मै हुँ भन्ने राजनीतिज्ञहरूलाई पनि पानी पित्त छदाउन सक्ने उनी वीर योद्धा हुन् । लोभीपापीलाई चिची र पापा देखाएर, भिडन्तलाई पाखुरी देखाएर र शासकलाई पौरख देखाएर पाहा पछार्न सिपालु खेलाडीको नाउँ पनि प्रचण्ड नै हो ।

प्रचण्डले नेपाली काङ्ग्रेस र एमालेलाई १२ बुँदे सहमति गराएर आफ्नो राजनैतिक हैसियतलाई इतिहासमा स्वर्णिम बनाएको सर्वसत्य हो । अहिले आएर जजसले जेजे भने तापनि प्रचण्ड नभए नेपालमा गणतन्त्र आउँदैनथ्यो । हो, गणतन्त्रले नेपाल उस्केन र गणतन्त्रकै कारण नेपालीले हरदिन विचलित हुनु परेको छ; यो बेग्लै प्रसङ्ग हो । साथै यसबारे पनि मेरो कलमले आफ्नो आत्मकथामा वृतान्त नै लेखिसकेकै छ ।

गणतन्त्र जसरी र जेगरी आए तापनि यो परिवर्तन प्रचण्डको शक्तिकै प्रतिबिम्ब हो । पहिलो चरणमा नेपालमा गणतन्त्र आयो र दोस्रो चरणमा काङ्ग्रेस र एमालेलाई माओवादीले “चोक्टा खान गएकी बूढी झोलमा डुबेर मरी”मा रूपान्तर गराई रहेको छ । त्यसैले म बराबर भन्दै आएको छु “एमाले र काङ्ग्रेस कर्कलाको पातको त्यो पानी हो जुन पानी बिहानीको सूर्यको किरणमा मोती झैं टलक्कै टल्किन्छ तर पात (माओवादी) हल्लिने बित्तिकै त्यो मोतीको दाना भूइँमा खस्छ र तुरून्तै बिलाउँछ ।”

नेपालमा गणतन्त्रको प्रवेशपछि “नामर्दकी स्वास्नी हुनुभन्दा मर्दकी कमारी हुन पाउँ” भनेर धेरैले प्रचण्ड माने । लुकेर कसैको जुठो पुरो खानुभन्दा हाकाहाकी प्रचण्डकै जुठो खान पनि मान्छेहरू लालायित भए । अनि झण्डा पनि रातै बोक्नु परे प्रचण्डले नै निर्माण गरेको झण्डा उठाउँदा गौरव मान्नेको ताँतीको पनि बढोत्तरी भैरह्यो ।

कुनै समय यस्तो पनि थियो जुन समयमा धेरैले प्रचण्डको रूप हेर्न चाहेका थिए । जब एकाएक झुल्के प्रचण्ड; सबैले कर्तवलध्वनीले प्रचण्डको रूपरेखाको स्वागत गरे । उनलाई भेट्न नेपाली काङ्ग्रेसदेखि एमालेका ठेकदारसम्म तँ छाड कि मछाड भनेर कुद्न थाले । मानौं प्रचण्ड “श्रीमान् गम्भीर नेपाली प्रचण्ड प्रतापी भूपति” नै थिए । त्यसैले आधुनिक चाणक्य प्रचण्डले त्यसै बखत सबै नेताहरूको पेट छामे ।

हिजो प्रचण्ड नहुँदा सास फेर्न नसक्ने काङ्ग्रेस र एमालेका लागि सदैव प्रचण्ड भालु नभएका पनि होइनन् । प्रचण्डको कान समाउँ कहिलेसम्म ? अनि प्रचण्डको कान छाडौं त्यही ठहरै हुने ! के फसाद !

नेपाल किन कङ्गाल भएको छ भने काङ्ग्रेस र एमालेका कर्तुतबाटै नास भएको छ । २०४६ सालपछि सबै कलकारखाना, उद्योग व्यापार र वाणिज्यलाई निजीकरण गरेर व्यक्ति मौलाएकै घटना प्रचण्डले हेरिरहेका थिए । यी नेतामा राजनीति र जनप्रेम थिएन र अझै छैन पनि भन्ने बेहोरा प्रचण्डलाई थाहै थियो । देशको गरिवीको खाल्डोभन्दा यिनीहरूकै भुँडी गहिरो रहेछ भनेर प्रचण्डले जब अडकल काटे तब यिनीहरूलाई मोजाको टोपी लगाउन उनी “हे वीर हिंड अघि सरी” भए । अन्तत: उनी यस युगका मात्र होइनन् अबको सय वर्षपछिसम्म नेपालीले प्रत्यक्ष सम्झने महान् योद्धामा स्थापित भए ।

प्रचण्डले नेपालको सम्पूर्ण राजनीतिलाई ओथारो बसेर आफ्नै कब्जामा राखेका छन् । उनले चाहेपछि मात्र राजनीतिको पात हल्लिने परम्पराको श्रीगणेश भएको छ । उनको पैतालाको धुलोको टीका नलगाउनेहरू अराष्ट्रपति भएर नै बसेको पनि देखियो । प्रचण्डले बहुदलीय गणतन्त्रमा योग्य मान्छे राष्ट्रप्रमुख नभए पनि काम चल्छ र हावादारी नै सरकार प्रमुख भए पनि काम चल्छ भनेर पनि प्रमाणित गराई दिए । वास्तवमा जो सुकै झाम्रे झुम्रेले जस्तो सुकै सिंहाशन समाए पनि अन्तत: रिमोट त प्रचण्डै बने । खुइलिएको मोबाइल भएर के भयो त सुपर सिमकार्ड भएपछि त कुरै सक्कि गयो नि ! तसर्थ प्रचण्ड गणतन्त्रका सिमकार्ड हुन्; सिमकार्ड ! शक्तिशाली सिमकाड !

गणतन्त्रपछिको नेपालका सरकार र प्रधानमन्त्री पनि हामीले चाखिसक्यौँ । जति तमाशा हेर्नु थियो त्यसभन्दा धेरै पनि हेरिसक्यौँ ।

अबको नेपाललाई पनि यसरी नै प्रयोगको विषयवस्तु बनाउने कि तमासेको तमाशा देखाउने ? जनतालाई कति आजित बनाउने ? यस प्रश्नको उत्तर अब कमरेड प्रचण्ड सँगमात्र छ । अरू त थपना मात्र हुन्; जागिर खान कुरेका थपनाहरू !

नेपालमा दिगो राजनैतिक व्यवस्थाका लागि कमरेड प्रचण्डले नै पहल गर्नुपर्छ । यो राष्ट्रको मुहार हँसाउने कि यसरी नै रूवाउने कमरेड ! त्यसैले राष्ट्रवादी शक्तिसँग मिलेर देश बनाउन प्रचण्डले नै अघि सर्नुपर्छ । यदि होइन भने भोलि हामी नेपाली नहुन पनि सक्ने सम्भावनाले सङ्केत गरिसकेको छ ।

http://dhaulagirionline.com बाट साभार 

========================

रत्नाकर डाकुबाट वाल्मीकि ऋषि अर्थात् प्रचण्ड

•••

"आउनुहोस्, हामी सबै एकै ठाउँमा उभिएर राजनीतिलाई भावना र उत्तेजना होइन, आर्थिक वृद्धिमा केन्द्रित गरौँ । सपनाहरूको क्रान्ति धेरै भयो, अब हामीलाई उपलब्धिहरूको क्रान्ति चाहिएको छ । राजनैतिक प्रतिवद्धता, व्यवस्थापकीय कुशलता र राष्ट्रप्रति इमानदारी भयो भने राष्ट्रको सम्वृद्धि र परिवर्तन हामीबाटै र अहिले नै सम्भव छ भन्ने तथ्य लोडसेडिङको समाप्ति र तीव्र आर्थिक वृद्धिले प्रमाणित गरि नै सकेको छ ।

आउनुहोस्, विभेद र वहिष्करणलाई अस्वीकार गर्दै राष्ट्रिय एकतालाई मजबुत पारौँ । आर्थिक क्रान्तिका लागि साझा संकल्प गरौँ, समृद्ध र न्यायपूर्ण राष्ट्र निर्माण गरौँ ।"

• पूर्व प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल 'प्रचण्ड'

~~

अहिलेको अवस्थामा कुनै पनि देशभक्त नेपालीले उपरोक्त विचारको कार्यान्वयन भन्दा बढी केही चाहेका छौँ र ? 

~~

दश महिने प्रचण्ड सरकारले राष्ट्रका कतिपय क्षेत्रमा देखाएको शान्त, सौम्य तथा सकारात्मक राष्ट्रवादी गतिविधि र सुदृढ व्यवस्थापकीय कार्यका कारण जाँदा जाँदैका उनका यी वाणीमा पनि विश्वास गर्ने कि भन्ने अवस्थामा हामी नेपालीले पूर्वाग्रह र स्वार्थ रहीत भएर एक पटक कमरेड प्रचण्डलाई पुष्पकमलका रूपमा हार्दिक सम्मान गर्नुपर्छ कि भन्ने मेरो नीजि विचार हो ।

~~

आखिर हामी पनि डाकु रत्नाकरकै रूपान्तरणवाट निर्मित वाल्मीकि ऋषिका आराधक नै हौँ ।

 Narendra Raj Prasai को फेसबुक वालबाट साभार 

========================================

कमरेड प्रचण्डले त्रिमूर्ति सम्मान र शताब्दी पदक अस्विकार गरेपछि नरेन्द्रराज प्रसाईंका टिप्पणी एवम् लेखहरू :

=========

जुठेल्नाको तुलसी
~
आकाशका राहु, पातालका केतु, एक फेरा नपरी कसरी चेतु ? 
•
राणाले रैतीलाई मोजा सुङाउन थालेपछि सबै ठीक हुन्छ। अहिलेलाई सुगन्धित जलवायु अर्थात् बडी स्प्रेको सुगन्ध बेग्लै हो; मजा लिनुहोस्! 
•
अन्तत: जुठेल्नामा उम्रेको तुलसीको के अर्थ रहन्छ र ? न पूजा गर्न मिल्छ; न अन्तै लगेर सार्न मिल्छ!
•
राजाका लागि काँध थाप्ने र हिन्दू राष्ट्रको गाथा गाउने एउटै मात्र राजनेता हुन्- कमल थापा ! यस मामलामा अरूहरू भनेका कर्कलाका पातमाथि टल्केका पानीका थोपा मात्रै हुन्।

https://m.facebook.com बाट 

======================================

नशा, प्रश्रित र कमल थापा
त्रिमूर्तिमा आचार्यको सन्देश
•••

१. मेरा अति नै प्रिय, घनिष्ट र आदरणीय मित्रद्वय नरहरि आचार्य र शारदा शर्मा (नशा) सँग हामी नइको कुरा नभएको पनि धेरै दिन भएछ । आज धीत मारेर हामीमाझ विचार विमर्श भयो । आचार्यको स्वास्थ्यमा प्रगतिको बेहोराले हामीलाई अति नै खुसी लागेको छ ।

२. शारदा शर्मा २४ घन्टा नै नरहरि आचार्यसँगै हुनुहुन्छ । शारदाजी प्रसिद्ध साहित्यकार मात्र नभएर प्रतिभाशाली, शालीन र मर्यादित नारी पनि हुनुहुन्छ। मस्तिष्कघात भएका नरहरि आचार्यलाई आजको यो अवस्थामा फर्काउने काम शारदा शर्माबाटै भएको छ । वास्तवमा आचार्यले चमत्कारी ढङ्गबाट अर्को जुनी पाउनु भएको छ । त्यसैले आचार्यले आज पनि मलाई भन्नुभयो- "शारदा नै मेरो जीवनको स्वर्णिम प्राप्ति हुन् ।"

३. मलाई नशा त मन पर्छन् नै ! यसबारे कसैले नशा कति मन पर्छन् भनेर मलाई सोधे म अति मन पर्छन् भन्ने छु । वास्तवमा ३५ औं वर्षसम्मको एकोहोरो सङ्गतबाट मैले नशाबाट धेरै सिकें, धेरै जानें र धेरै बुझें ।

४. पञ्चायतकालीन युगमा पनि नरहरि आचार्यहरू कट्टर गणतान्त्रिक नै हुनुहुन्थ्यो र म कट्टर राजावादी नै थिएँ । म त्यस बेलादेखि नै अहिलेसम्म राजावादी हुँ भन्दा मलाई गौरव‌ लाग्ने गर्छ । यतिहुँदाहुँदै पनि आचार्य र मेरो चङ्गा आकाशिई रहेको छ; चेट हुन सकेको छैन र शायद हुँदैन नै पनि !

५. हो; देशमा गणतन्त्र आउँदा म रोएँ; धरोधर्म रोएँ । सर्व प्रथम त्यतिखेर मलाई मेरो देशको राष्ट्रियताको माया लाग्यो । त्यसैले पनि कुनै दलबलमा छिर्न मैले एक इन्च पनि पाइला सार्न सकिन । कतिसम्म भने म राप्रपा पनि हुन सकिन र मलाई त्यहाँ जाने इच्छा पनि छैन । तर पनि मलाई राष्ट्रियताको गीत गाउने, राजतन्त्रको पक्षपाति र हिन्दूधर्म शिरमा बोकेर हिंड्ने कमल थापालाई मैले मेरो मनमा राख्न छाडिन।

६. समकालीन पुस्ताका शिष्ट, मर्यादित र बौद्धिक अनि विशिष्ट मन भएका राजनीतिज्ञहरू कमल थापा र नरहरि आचार्यको मन, वचन र कर्ममा नै मैले चेतना, जीवन र मानवता देखेको छु । त्यसैले पनि मैले उहाँहरूको गुनगान गर्न छाडिन ।

७. ४५ वर्षअघिदेखि कमल थापासँगसँगै म टाँस्सिरहेकै छु । मैले यतिको विशाल मन भएको राजनीतिक प्राणी विरलै देखेको छु । त्यसैले आज पनि मैले नरहरि आचार्यलाई भनें मलाई "नरहरि आचार्य र कमल थापा प्रधानमन्त्री भएको हेर्ने इच्छा छ।" वास्तवमा यी दुबै राजनीतिज्ञहरूको नेपाल र नेपालीलाई राम्ररी चिन्न सक्ने विवेक छ । साथै इतरपक्षलाई पनि सम्मान गर्ने उहाँहरूको व्यक्तित्वमा अर्को विशेषता रहेको छ र त्यो हेर्नेमध्ये म पनि एक हुँ ।

८. मलाई नचिन्दै डा.मोदनाथ प्रश्रितले मेराबारे सकारात्मक लेख लेख्नु भएको थियो । त्यसपछि म उहाँलाई खोज्दै उहाँसमक्ष पुगें । पछि त हाम्रो आन्द्रा नै जोडिए जस्तै भयो । नरहरि आचार्यले पनि मेराबारे या नइबारे लेख्ता, बोल्दा र भाषण गर्दा मन उदाङ्गो पार्ने गर्नु हुन्छ ।

९. व्यक्तिगत रूपमा मोदनाथ प्रश्रित, नरहरि आचार्य र कमल थापा भनौं हामी जेजस्तो सिद्धान्तमा आवद्ध भए तापनि साहित्यमा हामी हाम्रो सिद्धान्त मिसाउदैनौं । त्यसैले हामीले २०५९ सालमा त्रिमूर्ति निकेतनको स्थापना समेत पनि गर्यौं । त्यस बेला हाम्रा अगुवा घटराज भट्टराई हुनुहुन्थ्यो । यसरी हामी साहित्यमा समर्पित भएर लागेपछि मात्र नेपाली साहित्यका विभूतित्रयको सम्मानमा त्रिमूर्ति निकेतनको निर्माण हुन सकेको हो ।

१०. डा.मोदनाथ प्रश्रित र नरहरि आचार्यको समेत पनि आड पाएर नै साहित्य निर्माणमा म थप जाँगरिलो हुँदै आएँ । त्यसपछि मेरो साहित्यिक सङ्गठन थप फस्टाउँदै जान पनि थाल्यो । कमल थापाले पनि मेरो साहित्यिक यात्रामा धेरैपल्ट गोडमेल गरिदिनु भएको छ ।

११. प्रश्रित र आचार्यको विशिष्ट धाराका बारे मैले पनि लेख्तै जान थालें । उहाँहरूका बारे म‌ैले "देवकोटाको जीवनशैली" (२०६६) मा पनि लेखें । त्यहाँ मैले उहाँहरूबारे लेखेमध्ये यो पनि लेखेको थिएँ- "राजनीतिमा होस् या साहित्यमा होस् या व्यवहारमा नै किन नहोस् एकले अर्कालाई कसरी सम्मान गर्नुपर्छ भन्ने बेहोरा पनि मैले पूर्वमन्त्रीद्वय प्रश्रित र आचार्यको माझमा बसेर धीत मरून्जेल सिकें ।"

१२. त्रिमूर्ति निकेतनबाट डा.सत्यमोहन जोशी पाँच लाख रूपियाँ राशि सहित शताब्दी पुरूषको महासम्मानबाट सम्मानित हुनुभयो । तत्कालीन उपप्रधानमन्त्री वामदेव गौतम र नरहरि आचार्यबाट उहाँलाई सो उपाधि समर्पण गरिएको थियो । त्यस अवसरमा त्रिमूर्ति निकेतनका संस्थापक सदस्य तथा मन्त्री नरहरि आचार्यले मन्तव्यका क्रममा भन्नुभयो- "यस पल्टदेखि हरेक वर्ष शताब्दी पुरूषको जन्मोत्सव मनाउने जिम्मा नइको हो ।" अनि त्यसपछि हामीले पनि हर साल डा.सत्यमोहन जोशीको जन्मोत्सव मनाउन छाडेनौं ।

१३. त्रिमूर्ति निकेतनका जराहरू भनेका मोदनाथ प्रश्रित, कमल थापा र नरहरि आचार्य समेत हुनुहुन्छ । उहाँहरूमध्ये प्रश्रित र आचार्य निकेतनकै सदस्यमा मौजुद हुनुहुन्छ । त्यस बेला प्रेस काउन्सिल नेपालका अध्यक्ष हरिहर विरही (Harihar Birahi), नेपाल पत्रकार महासङ्घका सभापति तारानाथ दाहाल (Taranath Dahal) र नइ प्रकाशनका अध्यक्ष इन्दिरा प्रसाईको समेत रातोदिनको परिश्रम त्रिमूर्ति निकेतनका हरेक इटामा गाभिएका छन् । त्यसैले अहिलेसम्म पनि हामी त्रिमूर्ति निकेतनबाट छुट्टिन मानेका छैनौं; हामी सबै त्यहीं छौं ।

१४. त्रिमूर्ति निकेतन एउटा गैरराजनीतिक साहित्यिक तीर्थस्थल हो । नियमित कार्यक्रमका अतिरिक्त यसले गरेका अन्य प्रमुख कार्यहरू हुन्:

(क) त्रिमूर्ति निकेतनले २०६६ सालमा डा.मोदनाथ प्रश्रितको अध्यक्षतामा देवकोटा शताब्दी महोत्सव डेड वर्षसम्म मनाएको थियो ।

(ख) त्रिमूर्ति निकेतनले शताब्दी पुरूष डा.सत्यमोहन जोशीको संयोजकत्वमा प्रथम अन्तर्राष्ट्रिय नेपाली भाषासाहित्य सम्मेलनको आयोजना गरेको थियो । त्यस सम्मेलनमा १३ राष्ट्रका स्रष्टाको सहभागिता थियो ।

(ग) त्रिमूर्ति निकेतनले नै २०७२ सालमा प्रा.डा.गार्गी शर्मा (Gargi Sharma) को अध्यक्षतामा विश्वनारी नेपाली साहित्य सम्मेलनको आयोजना गर्यो र त्यस सम्मेलनमा न्यूनतम एउटा किताप लेख्ने नारीको मात्र सहभागिता थियो । त्यस सम्मेलनमा नेपालका ६१ जिल्लाका साथ‌ै २२ राष्ट्रका नारीहरूको प्रत्यक्ष सहभागिता थियो ।

(घ) त्रिमूर्ति निकेतनले आयोजना गरेको विश्वनारी नेपालीसाहित्य सम्मेलनका अवसरमा प्रधानमन्त्री सुशील कोइरालाले डा.वानीरा गिरीलाई ५ लाख रूपियाँ राशि खामेर "विश्वनारी नेपाली साहित्य रत्न"को महासम्मान समर्पण गर्नु भएको थियो । सोही बेला प्रधानमन्त्री कोइरालाले डा.गिरीलाई रथारोहण गराउनु भएको थियो ।

(ङ) त्रिमूर्ति निकेतनले प्रा.डा.उषा ठाकुर (Thakur)को संयोजकत्वमा सत्यमोहन जोशी शताब्दी महोत्सव गठन गरी २५ राष्ट्रमा समेत समिति गठन र व्यस्थापन गरेर आवश्यक्ता अनुसार कार्यक्रम गरिरहेको छ ।

(च) त्रिमूर्ति निकेतनले प्रा.डा. महादेव अवस्थी (Mahadev Awasthi)को अध्यक्षतामा नेपाल भारत नेपाली भाषा साहित्य प्राध्यापक सम्मेलनको गठन गरेको छ । निकट भविष्यमा यो सम्मेलन राजधानी काठमाडौंमा हुँदैछ । यस सम्मेलनमा प्राध्यापन पेसामा संलग्न तथा नेपाली भाषा साहित्यमा विद्यावारिधि गरेका नेपाल र भारतका ३०० जनाजतिको सहभागिता रहने छ ।

(छ) त्रिमूर्ति निकेतनको संयोजनमा नेपाल सरकारले नेपाल राष्ट्रमा मात्र होइन २५ राष्ट्रमा समेत भानुभक्त दुई शतवार्षिकी समिति गठन गरेर भानुभक्त दुई सय वर्षको भब्य समारोह मनाएको थियो ।

(ज) त्रिमूर्ति निकेतनले डा.मोदनाथ प्रश्रितको संयोजकत्वमा त्रिनारी रत्न स्मारकको गठन गरेको छ । साथै नेपाली साहित्यका तीन नारी रत्न प्रेमराजेश्वरी, गोमा र पारिजातको पूर्णकदका सालिक मूर्तिकार ओम खत्री (Om Khattri)ले बनाई सक्नु भएको छ । ती मूर्ति विराजमान गराउन त्रिमूर्ति निकेतन हाल उद्धत छ ।

(झ) त्रिमूर्ति निकेतनले हरेक वर्ष कविशिरोमणि, नाट्यसम्राट् र महाकविका सम्मानमा जनही पचास हजार रूपियाँ राशिका तीन वटा पुरस्कार समर्पण गर्दै आएको छ । साथै यस संस्थाले हरेक ५ वर्षमा एक जना नारी स्रष्टालाई ३ लाख रूपियाँ राशि सहित नेपाली साहित्य नारी रत्नले सम्मान गर्नेछ ।

(ञ) नइ र त्रिमूर्ति निकेतनकै माग अनुसार नेपाल सरकारले डा.सत्यमोहन जोशीलाई वाङमय शताब्दी पुरूषको उपाधि प्रदान गर्यो र यसमा तत्कालीन उपप्रधानमन्त्री कमल थापा र मन्त्री दिलनाथ गिरीकै शक्तिशाली पृष्ठभूमि जोडिएको छ ।

(ट) २०६० सालको कुरा हो; त्यस बेला कमल थापा सञ्चार मन्त्री हुनुहुन्थ्यो । त्यसै बेला नइको निवेदन अनुसार कमल थापाले नै मन्त्रिपरिषदमा ठाडो प्रस्ताव लगेर माधव घिमिरेलाई राष्ट्रकवि बनाउनु भएको थियो ।

त्रिमूर्ति निकेतन र नइ प्रकाशनले आजसम्म यसरी काम गर्न सक्नुको पार्श्व भूमिकामा डा.मोदनाथ प्रश्रित, कमल थापा र नरहरि आचार्य पनि रहनु भएको छ भन्दा मलाई गौरवीवोध हुने गर्छ ।

(नइ प्रकाशनको पनि सङ्क्षिप्त जानकारीका लागि यो लिङ्क थिच्नुहोस्; www.nai.com.np)

१५. त्रिमूर्ति निकेतनले कविशिरोमणि लेखनाथ पौड्याल, नाट्यसम्राट् बालकृष्ण सम र महाकवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको पूर्णकदको सालिक ठड्याएपछि हरेक वर्ष त्रिमूर्ति दिवस मनाउँदै आएको छ । त्यसैले आगामी भदौ ३ गते मनाइने १३ औं त्रिमूर्ति दिवसका अवसरमा त्रिमूर्ति निकेतनका त्राण माननीय नरहरि आचार्यको सम्बोधन पनि हुनुपर्थ्यो । तर उहाँको स्वास्थ्यका कारण उहाँ हाल घरबाहिर निस्कने अवस्थामा हुनुहुन्न । त्यसैले सो दिन हामी उक्त समारोहमा उहाँको सन्देश पढेर सुनाउने छौं ।

(नरेन्द्रराज प्रसाई)

संस्थापक

त्रिमूर्ति निकेतन

facebook.com  बाट 

====================================

माल्दाइलाई अन्तिम चिठी

- इन्दिरा प्रसाई

•••
माल्दाइ !
धेरै समयपछि
आज फेरि तपाईंलाई
चिठी लेख्न मन लाग्यो
मनको वह तपाईं सामू
पोख्न मन लाग्यो ।

माइतीको सम्झनाले
यसैयसै मन एकतमास भएको बेला
माइतीको तिर्सनाले
मन त्यसैत्यसै ओइलाएको बेला
तपाईं सामू पोखिएर
छताछुल्ल हुन खोज्दै छु;
मनका वेदना, पीडा र चाहनाहरु
सबैसबै रित्याएर
हलुङ्गो हुन खोज्दै छु; माल्दाइ !

भन्ने ले त जे पनि भनिदिन्छन् माल्दाइ !
सुन्नै छ भनी सबै सुनी दिन्छु
तपाईंकी चेली भनेर
मलाई समेत होच्याए
गिज्याए र जिल्याए पनि
त्यसो त के नै नयाँ कुरा पनि हो र?
ओरालो लागेको मृगलाई
पाठोले पनि लखेट्यो त के नै नयाँ भयो र !

हिंजो तपाईको प्रचण्ड तेजमा रापिनेहरु
बलेको आगोमा हात सेकाउनेहरु
तपाईंको नाउँमा जिन्दावाद गर्नेहरुले नै पनि
तिनै हातहरु उचालेर
तपाईंलाई नै
धारे हात पनि लाए माल्दाइ !
मूर्दावादको नारा पनि घन्काए माल्दाइ !
तपाईंका पाउमा दाम राखेर दर्शन गर्नेहरु
तपाईंको नाउँसँग जोडिएर शिर ठाडो पार्नेहरुले
तपाईंकै शिरको मोल तोकेर
तपाईंको अस्तित्व नामेट पार्न पनि खोजेको पनि देखियो माल्दाइ !

समाचार सुन्दै छु
समाचार हेर्दै छु
माइतीको हाल बेहाल छ
तपाईंको घर लथालिङ्ग छ
मेरो माइती भताभुङ्ग छ ।

माल्दाइ ! भन्न त उसो हुन्न कि
रिसानी माफ रहोस माल्दाइ !
सानो मान्छेको ठूलो कुरा पनि
नभन्दिनु होला माल्दाइ !
हिंजो तपाईंले नै पनि
हाम्रो घर राम्ररी सम्हाल्नु भएन
पितापूर्खाको नासो
जोगाउन सक्नु भएन ।

मैले नै पनि कति निहोरा गरें
अनुनय गरें, विनय गरें
तर अहँ ! तपाईंले पटक्कै सुन्नु भएन
विद्वतजनलाई पाखा पार्नु भो
मुर्ख र बन्दुकेहरू बटुलेर काखमा राख्नु भो
अयोग्यहरुका घेराभित्र बसेर
उनकै सल्लाहमा आँखा चिम्लेर लाग्नु भो
चाहिंदो नचाहिंदो जे पनि
गर्नु भो, गराउनु भो
निदानसेख घरै छोडेर
बचेरालाई विल्लिवाठ पारेर
निमुखा निर्धालाई विचल्लिमा छोडेर
तपाई त बनिबास लाग्नु भो माल्दाइ !

माल्दाइ ! तपाईं त जानु भो
उमेर भएकै थियो, जंगल पाउनु भो
तनावको जीवनबाट उन्मुक्त भएर
अमनचैनको जीवन विताउन पाउनु भा’छ
कन्दमूल खानु भा’छ, भजन जप्नु भा’छ
तर छहारी नै काटिएपछि
के हाल भो होला आश्रतिको ?
तपाईंलाई केही थाहा छ ?

भैगो माल्दाइ !
अब बितेको कुरा पनि कति गरुँ म ?
अहिले कै कुरा गर्छु र मनभित्रका अटेशमटेश पोख्छु
माल्दाइ !
हिंजो आज त ब्वाँसा र चितुवाहरु
मनुवाको खोल ओडेर
शहरभरि पसेका छन्
नीजि झुपडि पनि नभएका
आडम्बरी रक्तपिपासु
तिनै जनावरहरु
महलमा बसाईं सरेका छन्
विशाल अट्टालिकाका पटाङ्गिनीबाट
कङ्कलाशब्द गरेर एकनास
अहिले उनीहरु नै
शान्तिगीत गाँउदै छन्
अनि निरीह परेवाहरुको हाल
आज पनि उस्तै छ माल्दाइ !

ती बबुरा परेवाहरु
तपाईंको पालामा पनि
निरीह, निर्धा र सँधै त्रसित थिए
अहिले पनि उनीहरु
उत्तिकै डराएका छन्,
कोही भोकै छन्, कोही नाङ्गै छन्
छेपारा र पिपलपातेहरु
अवसरको फाइदा उठाउनमा
व्यस्त छन्, मस्त छन्
तागतिला स्वाभिमानिहरु
उतर्सिएर बाहिरिएका छन्
निर्धा, निमूखा र लुलाहरु
लाचार भएर, शिर निहुरियाएर
अधमरो बाँचेका छन्; माल्दाइ !

माल्दाइ !
रक्सी उही हो
बोतल फेरिएका छन्
हिँजो एउटाले मोज गरेको
देख्न नसक्नेहरु नै
आज अनेकौं भएर पनि
मोजै गर्दैछन्
मेरो माइतीको ढिकुटी
रित्याउने खेल खेल्दै
प्रतिस्पर्धाको पराकाष्ठा नाघेर
नाच्दैछन् र रमाउँदै छन् ।

माल्दाइ !
भरखरै पटाक्षेप भएको छ
दृष्य फेरिने तरखरमा छ ।

तपाईं नै महान भन्ने आवाज
गुञ्जिन थालेको छ
अब तपाईं नै आउनु पर्छ
तपाईंले नै हाम्रो घर सम्हाल्नु पर्छ
भन्दैछन् ! भन्दैछन् ! भन्दैछन् !

अर्कातिर दसै औंला घिउमा डुबाउनेहरु
सन्तान दरसन्तानको बन्दोबस्त गर्नेहरु
हुन्न हुन्न र हुँदै हुन्न भन्दै छन्
उनीहरु पाखा पारिने खेल
खेल्नै हुन्न पनि भन्दैछन् ।

छिमेकीको चाला पनि
उहिलेकै जस्तै नै हो माल्दाइ !
उनको खेल सँधै झैं
बुझिनसक्नु छ
अथवा बुझेरै पनि
के नै हुन्छ र माल्दाइ !
ठूलो माछा सानो माछो खेलाइरहन्छ
रहर परुञ्जेल खेलाउला
भोक जागे मौका परे
क्वाप्लक्कै खाइ देला
कसले भन्न सक्छ र !
माल्दाइ !

विरालाले मुसाको अस्तित्व जोगाइदिएको
इतिहास कतै लेखिएको छ र ?
सानो माछोको अस्मिता
ठूलो माछाले जोगाएको घटना पनि
पोखरीमा कहिल्यै घटेको छ र ?

थकित छु माल्दाइ !
गलित छु माल्दाइ !
विगत र वर्तमानको प्रताडनाले
जिर्णसिर्ण भइसकेकी छु; माल्दाइ !

यसबेला पनि
मेरो माइती जोगियोस्
म सँधै माइत भनी आउन पाउँ
स्वाभिमानले उचालिएको शिर बोकेर
मेरो माइतमा
सँधैसँधै रमाउन पाऊँ
कल्पँदै छु माल्दाइ !

तपाईं फर्केर मेरो माइती सिंगारे
माल्दाइ !
मेरो मरणान्त भावनालाई
संजीवनीको लेप लाग्ने छ
मेरो खुशीको सीमा फैलिने छ
मेरो उमङ्गले आकाश छुने छ

तर माल्दाइ !
हिंजोको कथा पनि मैले विर्सेको छैन
तपाईकै जिम्माको मेरो माइतीघर पनि
हामीले चाहेजस्तो, हामीले भनेजस्तो
कहिल्यै भएन
हुनै पर्ने पनि केही भएन
त्यसैले आज फेरि
तपाईं आउनु होला
मेरो माइतीघर सम्हाल्नु होला
मलाई आशा लागेको छ
तर विश्वास जागेको छैन
म भर पर्नै सकेकी पनि छैन ।

माल्दाइ !
मर्नु भन्दा बौलाउनु नीको भने झैं
परिवर्तनका लागि परिवर्तन मात्रै
अबका परेवाले थेग्न सक्ने छैनन् माल्दाइ !

त्यसैले माल्दाइ !
हिंजो जे भयो सो भयो
परेवाको छातिमा टिल्पिलाएको
तपाईंको मायाँको झिल्को
विन्ति छ डडेलो नबनोस् माल्दाइ !

मायाँको डडेलोले त
मनै डडाउँछ
युगौंयुगसम्मको मायाको बिउसमेत
डडाउँछ सखाप पार्छ माल्दाइ !
त्यसैले सावधान माल्दाइ !

पाइला गनेर आउनुहोस
पाइला चालेर आउनुहोस
पाइला दह्रोसँग
जमिनमा टेक्न सक्नुहुन्छ भने
आउनुहोस माल्दाई !

मैले नभनी नहुने कुरा
धेरै छन् माल्दाइ !
अहिले तपाईंलाई नभनेर
पछि पछुतोमा पर्न पनि
म चाहन्न माल्दाइ !

त्यसैले माल्दाइ !
तपाईं आउनु पर्छ, आउनु होस्
मेरो माइतीघर सम्हाल्नु पर्छ
सम्हाल्नु होस्
तर हिंजो तपाईलाई घेरेर बस्ने ब्वाँसाहरु
घरै नास्न सुरिएर लागिपरेका
भुसको धुँवामा सल्केका झुम्राहरू
जस्तोसुकै बलियो काठ पनि
धुलो पार्ने धमिराहरु
सबैसबै
पन्साउने गरी आउनु होस्
साँचो अर्थमा मेरो माइतीघर
सुन्दर, शान्त र विशाल बनाउने गरी
निरीह परेवालाई स्वतन्त्र आकाशमा
निर्विध्न उडान भर्न दिने गरी
पुस्तौंपुस्तासम्म तपाईंको गाथा
स्वर्णाक्षरमा कुँदाउने गरी
आउनुहोस् माल्दाइ; स्वागत छ ।

आउनुहोस माल्दाइ !
विवेकका आँखा उघारेर आउनुहोस्
हामी सबैलाई सँधैभरि
माया गर्न सक्नुहुन्छ भने
मेरो माइतीको स्वाभिमान
सगरमाथाभन्दा उँचो पार्न
र मेरो माइतीको अस्तित्व
युगयुगसम्म अक्षुण्ण राख्न सक्नु हुन्छ भने
माल्दाइ ! तपाईं आउनु होस्
सुस्वागतम् ! सुस्वागतम् !! सुस्वागतम् !!!

                         000